«Μεγάλωσε» μέσα στη Χαριλάου Τρικούπη, έζησε εκλογές παρέα με τη Μελίνα Μερκούρη και δεν ξεχνά τις κρίσιμες διαβουλεύσεις στο Ωνάσειο με νοσηλευόμενο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Δημήτρης Οικονόμου, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, αλλά και υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθήνας, ξεκινά με ένα εφόδιο κι ένα βάρος, όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος.
- Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Εφόδιο είναι η λαμπρή πολιτική κληρονομιά του πατέρα του και ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Παντελή Οικονόμου, και βάρος γιατί μέσα του καλείται να… ξεπεράσει τον πατέρα. Ο Δημήτρης Οικονόμου, όμως, έχει ήδη χαράξει διακριτή πορεία από μικρός στο κόμμα, και τα πολύτιμα και ιστορικά πολιτικά του βιώματα καταφέρνει και τα κάνει «σύγχρονη γνώση». «Πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η τελευταία ευκαιρία για να σπάσουμε το σπιράλ παρακμής που μας οδηγεί από το κακό στο χειρότερο» λέει στην «Espresso» ο υποψήφιος βουλευτής, συμπληρώνοντας ότι «ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν απευθύνεται στα άλλα κόμματα για να μοιράσει καρέκλες», αλλά για να «μοιράσει ελπίδα» στον λαό.
Ο Δημήτρης γεννήθηκε το 1979 στην Αθήνα, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Οικονομικά, έκανε μεταπτυχιακά στην Αγγλία, οργάνωσε τις εκλογές του πατέρα του το 2009 και μετέπειτα ήταν επικεφαλής του πολιτικού του γραφείου και ως βουλευτή αλλά και ως αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών.
Είναι παντρεμένος και ερωτευμένος με τη σύζυγό του Λυσάνδρα, και έχουν ένα αγοράκι, τον Παντελή, που φυσικά πήρε το όνομα του παππού του. «Η προσωπική μου ζωή είναι βαρετά όμορφη και αυτό οφείλεται στη Λυσάνδρα, τη σύντροφό μου εδώ και 22 χρόνια πλέον» λέει ο Δημήτρης Οικονόμου, ένας υπερδραστήριος πολιτικός, «γέννημα θρέμμα» του ΠΑΣΟΚ. Τις ελεύθερες ώρες του τις αφιερώνει στον τετράχρονο κατάξανθο γιο του. Ο ίδιος αγαπά να ακούει ροκ μουσική, αλλά συχνά πυκνά τον ελκύει και το μουσικό είδος που αντιπροσωπεύει ο Μιθριδάτης.
Παρότι έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει σε απολύτως πολιτικό περιβάλλον, θα ρωτήσω τι ήταν εκείνο που σας τράβηξε στο να συνεχίσετε την οικογενειακή παράδοση. Τι μέτρησε μέσα σας ώστε να πείτε «ναι» στην πολιτική;
Μεγάλωσα σε ένα έντονα πολιτικό περιβάλλον. Εχω παρακολουθήσει ατελείωτες συζητήσεις ύστερα από συνεδριάσεις του Εκτελεστικού Γραφείου στη Χαριλάου Τρικούπη, τη μάχη των δημοτικών εκλογών του 1990 στο σπίτι της Μελίνας Μερκούρη, τις συναντήσεις στο Ωνάσειο με νοσηλευόμενο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ασφαλώς η ενασχόλησή μου με την πολιτική είναι αποτέλεσμα της διάθεσής μου για συμβολή στα δημόσια πράγματα και της πεποίθησής μου ότι η κατάσταση μπορεί να καλυτερέψει μόνον αν καθένας μας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αλλά το βέβαιο είναι ότι η στάση μου αυτή διαμορφώθηκε έτσι και επειδή αυτά ήταν τα παιδικά μου βιώματα.
Αρα το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Πώς νιώθετε που βαδίζετε στα χνάρια και στους δρόμους του πατέρα σας;
Εκτιμώ την πολιτική στάση του πατέρα μου, ειδικότερα την εντιμότητα και την οξυδέρκειά του. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, αισθάνομαι πολλές φορές περηφάνια όταν με βρίσκουν συμπατριώτες, από διαφορετικά κόμματα, και έχουν μόνο καλά λόγια για τον Παντελή. Ενας σύντροφος μάλιστα στη Λαμία μού έκανε σκληρή κριτική γιατί δεν ήξερε, μου είπε, τη συγγενική μου σχέση με τον πατέρα μου. Και δεν αρκέστηκε σ’ αυτό, αλλά και στην παρουσίαση που μας έκανε στην Ολομέλεια τη μετέφερε και δημόσια σε όλους τους παρευρισκομένους. Οπως καταλαβαίνετε, αυτή η κληρονομιά είναι και εφόδιο και βάρος. Εφόδιο, επειδή ξεκινάς με ένα πολύ μεγάλο δίκτυο ανθρώπων με τους οποίους σε συνδέουν πολλά, ακόμα και αν δεν τους έχεις γνωρίσει ποτέ στη ζωή σου. Βάρος, επειδή, από την άλλη, καλείσαι να περάσεις πάνω από έναν πήχη ήδη πολύ ψηλά, εκεί που τοποθετήθηκε από την εκτίμηση για τον πατέρα μου, τη νοσταλγία και την εξιδανίκευση για τα παλιά καλά χρόνια. Ολα τα παραπάνω όμως για μένα είναι και εφαλτήριο. Στη βάση αυτή καλούμαι να χτίσω, με τη φρεσκάδα και τον δυναμισμό της γενιάς μου. Ας πούμε ότι, εκτός από τις γερές ρίζες, βλέπω και τις ελπίδες πολιτικής ανθοφορίας που τόση ανάγκη έχουμε.
Το ΠΑΣΟΚ, ενώ ξεκίνησε δυνατά με τον Ανδρουλάκη, τελευταία αρχίζει να παραπαίει. Πολλά στελέχη το εγκαταλείπουν, και μάλιστα με αιχμές κατά του αρχηγού. Τι συμβαίνει στο Κίνημα;
Η αλματώδης αύξηση της επιρροής του ΠΑΣΟΚ που είδαμε με την πανελλήνια συγκίνηση από τον αδόκητο θάνατο της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, την ενεργοποίηση του Γιώργου Παπανδρέου και την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος από τον Νίκο Ανδρουλάκη πράγματι δεν θα μπορούσε να είναι μια διαρκής κατάσταση. Οπως ήταν άλλωστε φυσικό, προκάλεσε ανησυχία και την αντίδραση των αντιπάλων μας. Το ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο χρόνο έκανε εκλογές προέδρου, διοργάνωσε συνέδριο, εξέλεξε νέα Κεντρική Επιτροπή, Πολιτικό Συμβούλιο και γραμματέα. Με εκλογές στη βάση εξέλεξε επιπλέον νομαρχιακές και δημοτικές επιτροπές σε όλη τη χώρα. Παράλληλα στελεχώθηκαν οι τομείς πολιτικής, ανακοινώσαμε πρώτοι τα ψηφοδέλτιά μας για τις επικείμενες εθνικές εκλογές. Το κυριότερο, ίσως, είναι ότι πρώτοι δώσαμε στον ελληνικό λαό για διαβούλευση το εκλογικό μας πρόγραμμα. Αυτά κάναμε και με αυτά θα ζητήσουμε την ψήφο του ελληνικού λαού στις επικείμενες εκλογές. Βέβαιο είναι ότι ήρθε η ώρα να σπάσουμε, επιτέλους, τον φαύλο κύκλο της παρακμής και της παραίτησης. Τέλος, όσον αφορά «στελέχη» που φεύγουν, καλό αέρα στα πανιά τους και… καθαρό αέρα στα δικά μας! Τώρα πια είναι μπελάς άλλων.
Πάντως και ο πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης δεν φαίνεται να φέρνει στο τραπέζι μια συγκεκριμένη πρόταση για το τι θα κάνει μετεκλογικά και σε ποιες συνεργασίες θα προβεί. Το τελευταίο διάστημα «κλείνει το μάτι» στη Ν.Δ., ενώ πριν «έπαιζε» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα τον εμπιστευθούν οι ψηφοφόροι;
Είναι αλήθεια ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ δεν απευθυνόμαστε σε άλλα κόμματα για να μοιράσουμε καρέκλες. Απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό για να μοιραστούμε ελπίδες για μια πιο δίκαιη κοινωνία και μια ισχυρότερη Ελλάδα. Για μια πατρίδα που μπορεί να κρατήσει εδώ τους νέους για να φτιάξουν τη ζωή τους, αντί να ψάχνουν την τύχη τους αλλού. Η ελληνική κοινωνία ψάχνει κάτι καλύτερο, και αυτό θα φανεί στις επόμενες κάλπες. Κυριακή κοντή γιορτή.
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να χαράξει διακριτή από Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ πορεία;
Πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής όχι απλώς μπορεί, είναι ίσως και η τελευταία ευκαιρία για να σπάσουμε το σπιράλ παρακμής που μας οδηγεί από το κακό στο χειρότερο. Αυτή είναι και η μόνη διακριτή πορεία που μπορεί να υπάρξει. Θα ήθελα την πορεία αυτή να στηρίξουν και δυνάμεις εγκλωβισμένες μέχρι σήμερα σε παλιά κομματικά σχήματα από εξουσιαστικές ομάδες. Αυτό είναι το δύσκολο έργο που έχουμε επωμισθεί όλοι και καλούμαστε να βγάλουμε πέρα, με πρώτο τον πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη. Ποιος δεν είναι μαζί του στη μεγάλη αυτή προσπάθεια;
Πώς κρίνετε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα;
Σημασία έχει ότι κρίθηκαν και πρόκειται να κριθούν ξανά από το κυρίαρχο πολιτικό σώμα, τον ελληνικό λαό. Κάτι καθόλου δύσκολο να εκτιμήσουμε: Δεν υπάρχει ούτε μία δημοσκόπηση (ακόμα και προπαγανδιστικής σκοπιμότητας) η οποία να μην καταγράφει αύξηση της αποχής και της απήχησης αντιδημοκρατικών σχημάτων. Και αυτή είναι και η κοινή αίσθηση. Δουλειά του ΠΑΣΟΚ είναι να δώσει δημιουργική και προοδευτική διέξοδο από το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας;». Να μην αισθάνεται ο ελληνικός λαός εγκλωβισμένος μεταξύ δύο αρνητικών επιλογών. Να αναστρέψει την τάση που οδηγεί τους Ελληνες στον καναπέ και εκτός πολιτικής διαδικασίας.
Σας έχουν κάνει πρόταση από άλλο κόμμα; Θα βλέπατε αλλού τον εαυτό σας ή «ΠΑΣΟΚ και ξερό ψωμί»;
Προτάσεις γίνονται μόνο σε «προθύμους» ή ιδιοτελείς ή συμπαίκτες ή χρήσιμους ηλίθιους. Εχω εξηγήσει ότι πολιτεύομαι για άλλους λόγους, τις ιδέες μου και τη διάθεσή μου για προσφορά με σκοπό να κάνουμε τη χώρα και τη ζωή μας καλύτερη. Δουλειά έχω, φίλους έχω, οικογένεια έχω. Δεν ασχολούμαι με την πολιτική για να καλύψω κάποιο κενό στην προσωπική μου ζωή.
Ο μπαμπάς τι λέει για τις επιλογές σας;
Είναι περήφανος, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με τις επιμέρους επιλογές μου. Και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να τον ευχαριστήσω, γιατί δεν προσπαθεί να μου επιβάλει τις δικές του απόψεις, αλλά και δεν είναι απών ακόμα και όταν έχει διαφορετικές εκτιμήσεις από τις δικές μου. Είναι εδώ, στηρίζει, χωρίς να προσπαθεί να επιβληθεί.
Θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε στην πιο προσωπική σας ζωή. Ποιος είναι ο δικός σας άνθρωπος;
Η προσωπική μου ζωή είναι βαρετά όμορφη, και αυτό οφείλεται στη Λυσάνδρα, τη σύντροφό μου εδώ και 22 χρόνια πλέον. Εχουμε μεγαλώσει μαζί από μικρή σχετικά ηλικία και σήμερα χαιρόμαστε να μεγαλώνουμε τον γιο μας τον Παντελή, ο οποίος έγινε τεσσάρων χρονών πριν από λίγες μέρες. Σε μεγάλο βαθμό στη Λυσάνδρα οφείλω το ποιος είμαι εγώ σήμερα με τη στήριξή της, τη σταθερή της πυξίδα και την αγάπη της.
Ερωτευμένος, δηλαδή;
Εδώ και καιρό, χωρίς να με έχει αγγίξει το -πολλές φορές διαβρωτικό- χέρι του χρόνου. Θέλω να πιστεύω κιόλας ότι βιώνω τον έρωτα ενεργά, δεν τον θεωρώ μια δεδομένη κατάσταση. Θέλει συντήρηση ο έρωτας καθημερινά, χωρίς να θεωρείται δεδομένος – είναι το ελάχιστο που οφείλω στο άλλο μου μισό.
Είστε και Παναθηναϊκός. Βλέπετε ή παίζετε ποδόσφαιρο;
Μου αρέσουν ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός. Θέλω, επιτέλους, η ποδοσφαιρική ομάδα να στεγαστεί, όπως δικαιούται, σε γήπεδο σύγχρονων προδιαγραφών, κατάλληλο για αναμετρήσεις ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ένα γήπεδο όπως αξίζει στην ομάδα της πρωτεύουσας, της πόλης μας, της Αθήνας. Θέλω η ομάδα μπάσκετ να κάνει ξανά όλους μας υπερήφανους για τις ευρωπαϊκές της επιτυχίες. Και έχω πάντα την κρυφή ελπίδα οι πρώτες ήττες του χουλιγκανισμού να σημειωθούν σε αγωνιστικούς χώρους με τον Παναθηναϊκό παρόντα και ενεργό.
Η πολιτική είναι αφροδισιακό;
Πιστεύω ότι η τρυφερότητα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικής σημασίας. Πολιτικός ανίκανος να αγαπάει είναι ακατάλληλος, κατά τη γνώμη μου.
Σε ποια στέκια βρίσκεστε συνήθως; Τι μουσική ακούτε; Τι σας ξεκουράζει;
Είμαι παιδί του κέντρου της Αθήνας και αυτό που πραγματικά με ξεκουράζει είναι οι βόλτες στην πόλη χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Μου αρέσει πολύ να βγαίνω ύστερα από μια δύσκολη μέρα από το σπίτι, να περπατάω, να ανακαλύπτω κρυμμένες γωνιές της Αθήνας και να μπαίνω σε κάποιο καινούργιο μαγαζί που μου κίνησε την περιέργεια. Η Αθήνα τα τελευταία χρόνια αλλάζει έντονα και μαζί αλλάζουν τα μαγαζιά της, οι γειτονιές της, τα στέκια που έχω συνηθίσει. Μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ τις αλλαγές αυτές, να τις βιώνω, να προσπαθώ να συμβαδίζω μαζί τους. Οσον αφορά τη μουσική, αυτό εξαρτάται απολύτως από τη διάθεση της στιγμής. Θα έλεγα ότι έχω μια προτίμηση στη ροκ, αλλά έπιασα πρόσφατα τον εαυτό μου να περνάει πολύ ωραία με ένα dj set από τη Νέα Υόρκη την περίοδο της πανδημίας, αλλά και να γράφει μια συνέντευξη με πάθος υπό τον ήχο του Μιθριδάτη.