Ο Στέφανος Κακαβούλης μετράει πια σχεδόν δύο δεκαετίες στον καλλιτεχνικό χώρο, με σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
- Από τον
Ηλία Μαραβέγια
Μιλώντας σήμερα στην «Espresso» αποκαλύπτει για πρώτη φορά πώς η ενασχόλησή του με την τέχνη τον βοήθησε να ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύλισμα που έκανε δύσκολα τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, αναφέρεται στην κουμπαριά του με τον Σπύρο Φωκά, στην αξέχαστη θεία του Ειρήνη Κακαβούλη, στην πρόσφατη, πρωτότυπη σύμπραξή του με την Πωλίνα, και σε δύο ανθρώπους που τον καθόρισαν ως καλλιτέχνη αλλά έφυγαν γρήγορα από τη ζωή, τη Μαριάννα Τόλη και τον Ερρίκο Μπελιέ.
Γεννήθηκες στο Σίδνεϊ. Έχεις μνήμες από τη ζωή σου στην Αυστραλία;
Όχι, γιατί ήμουν μόλις τεσσάρων μηνών όταν ήρθαμε με τους γονείς μου και την αδελφή μου στην Ελλάδα και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα. Επέστρεψα, ωστόσο, στην Αυστραλία το 2014 και έμεινα έναν μήνα. Ήθελα να το κάνω, γιατί είχα μόνο τις αφηγήσεις των δικών μου για τον τόπο όπου γεννήθηκα. Πήγα, λοιπόν, για να αποκτήσω τις δικές μου εικόνες.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Μεγάλωσα στο Νέο Ηράκλειο και περνούσα πολλές ώρες με τη γιαγιά μου, καθώς και οι δύο γονείς μου δούλευαν. Σε γενικές γραμμές θυμάμαι μοναχικά τα παιδικά μου χρόνια, αλλά και γεμάτα συναισθήματα, πήρα πολλή αγάπη.
Δυσκολίες δεν θυμάσαι;
Επειδή οι γονείς μου παντρεύτηκαν πολύ νέοι και μπήκαν κατευθείαν σε μια καθημερινότητα γεμάτη ευθύνες, χωρίς να προλάβουν να ευχαριστηθούν πολλά πράγματα, αυτό μοιραία έφερε εντάσεις στη μεταξύ τους σχέση. Πάνω σ’ ένα τέτοιο σκηνικό έντασης, λοιπόν, εγώ στα έξι μου χρόνια και η αδελφή μου στα οκτώ φαίνεται ότι ταραχτήκαμε πολύ και από την επόμενη ημέρα αποκτήσαμε προβλήματα στην ομιλία μας. Εγώ άρχισα να τραυλίζω κι εκείνη να μπερδεύει τις λέξεις.
Πώς το αντιμετώπισες αυτό;
Με πήγαν οι γονείς μου σε λογοθεραπευτή. Φαινόταν βέβαια ότι επρόκειτο για κάτι ψυχολογικό. Απλά, από ένα σημείο και μετά το αφήσαμε κι εγώ συνήθισα να ζω με αυτό. Ειδικά όταν αγχωνόμουν δεν μπορούσα να ξεκινήσω πρόταση. Ηταν ένα θέμα που, όπως αντιλαμβάνεσαι, επηρέαζε σχέσεις, φιλίες, μαθήματα, τα πάντα.
Σου έκαναν bullying;
Χιλιάδες φορές. Όταν έπρεπε να διαβάσω κάτι στο σχολείο ή να πω μάθημα έπεφτε γέλιο εις βάρος μου από τους συμμαθητές μου. Οι καθηγητές, από την άλλη μεριά, μπορεί να μη με κορόιδευαν, αλλά ποτέ δεν μπήκε κανείς τους στη διαδικασία να κάνει μια κουβέντα γι’ αυτό μέσα στην τάξη και να εξηγήσει στα άλλα παιδιά πως ήταν ψυχολογικό. Συμπεριφέρονταν λες και δεν υπήρχε το πρόβλημα. Έτσι κι εγώ κλείστηκα στον εαυτό μου.
Δεν βρήκες κάποια διέξοδο στην πορεία;
Βρήκα, ναι, στην εκκλησία. Πήγαινα συχνά και απέκτησα επαφές με κάποιους ιερείς, οι οποίοι, βλέποντάς με συνεσταλμένο και συναισθηματικό, μου έβαλαν την ιδέα να πάω σε ιερατική σχολή. Και το έκανα, πήγα στη Ριζάρειο Σχολή για να γίνω ιερέας. Έφυγα όμως μέσα σε έναν μήνα, γιατί δεν είδα καμία πνευματικότητα εκεί. Απεναντίας, είδα φιλοδοξία, εξουσία και ίντριγκα.
Πότε «λύθηκε» η γλώσσα σου και ξεπέρασες το τραύλισμα;
Όταν ασχολήθηκα πια με το θέατρο. Μετά τη Ριζάρειο σπούδασα σκηνοθεσία, έπειτα πήγα φαντάρος και κατόπιν φοίτησα στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη. Όταν έδωσα εξετάσεις το πρόβλημα υπήρχε. Φαίνεται όμως πως είδαν μια αλήθεια σε μένα και με δέχτηκαν. Στα μαθήματα της σχολής, όταν έκανα κάποια άσκηση, κάτι άλλαζε μέσα μου. Δεν ήμουν ο Στέφανος, ήμουν ο Τομ, ο Βίκτορ, ο κάθε ρόλος που ερμήνευα. Ήδη από το πρώτο τρίμηνο άρχισε ο λόγος μου να ρέει, απέκτησα αυτοπεποίθηση, ένιωσα ασφάλεια και δύναμη. Κι αφού τα κατάφερα όλα αυτά πάνω στη σκηνή, είπα «ρε φίλε, θα μπορέσω και στη ζωή!»
Είχατε κι άλλον ηθοποιό στην οικογένειά σου. Αδελφή του παππού σου ήταν η Ειρήνη Κακαβούλη. Σε επηρέασε καλλιτεχνικά η θεία σου;
Όχι, γιατί δεν είχαμε πολλές επαφές. Τη θυμάμαι βέβαια στη σκηνή, όπως και στην τηλεόραση. Μου άρεσε η δύναμή της πάνω στο σανίδι. Έβγαινε στη σκηνή και υπήρχε, χωρίς καν να μιλήσει. Αυτό είναι σημαντικό για έναν ηθοποιό. Την είχα δει στις παραστάσεις «8 Γυναίκες Κατηγορούνται» και «Ποντικοπαγίδα», που ήταν και οι τελευταίες της πριν πεθάνει. «Έφυγε» πολύ νέα, από καρκίνο.
Ποιοι άνθρωποι του χώρου σε καθόρισαν ως καλλιτέχνη;
Πρώτος απ’ όλους ο Ερρίκος Μπελιές. Υπήρξε καθηγητής, μέντορας και στενός μου φίλος. Εκείνος με ώθησε να γράψω, μου έμαθε πράγματα, μου γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους. Του οφείλω πάρα πολλά. Θυμάμαι μου έλεγε: «Οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία κι όταν είσαι ηθοποιός δεν φτάνει μόνο να διαβάζεις θέατρο. Πρέπει να μελετάς και ποίηση, λογοτεχνία, να παρακολουθείς εκθέσεις γλυπτικής, ζωγραφικής, να μορφώνεσαι διαρκώς».
Έζησες από κοντά την αρρώστια του;
Ναι, ήταν πολύ δύσκολο. Είχε κάνει μια θεραπεία που είχε πάει καλά, αλλά δυστυχώς ο καρκίνος επέστρεψε μερικά χρόνια μετά, το 2016, και αποδείχτηκε μοιραίος για τη ζωή του. Απομονώθηκε απ’ όλους όταν ένιωσε πως θα «φύγει». Ήταν ένας βαθιά φιλοσοφημένος και πνευματικός άνθρωπος, που δεν έδωσε σε κανέναν δικαίωμα λύπησης ή παρηγοριάς.
Πολύ δικός σου άνθρωπος ήταν και η αξέχαστη Μαριάννα Τόλη…
Ήρθαμε πολύ κοντά με αφορμή την παράσταση «Οργισμένα Νιάτα», το 2012. Παρόλο που δεν ανοιγόταν εύκολα, εμένα με εμπιστεύτηκε και αποκτήσαμε έναν ιδιαίτερο δεσμό φιλίας. Μου μιλούσε για τη ζωή της, για τις φοβίες και τις ανασφάλειές της. Η Μαριάννα ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος… από ζωή, δόξα, αναγνωρισιμότητα. Μαγική φωνή, επίσης. Και μόνο που έφερε το μιούζικαλ στην Ελλάδα φτάνει. Διότι εκείνη το έφερε. Ακομπλεξάριστη, έδινε αγάπη, ευκαιρίες, υλικά αγαθά… Από τη Μαριάννα κρατώ την ενεργειακή ηρεμία που είχε πάντα, ακόμη και στις κρίσεις. Γενικά υπήρχε μια ψυχραιμία στο καθετί που διαχειριζόταν.
Βρίσκεσαι στον καλλιτεχνικό χώρο από το 2003. Θέλω να μου ξεχωρίσεις πέντε πραγματικά ευτυχισμένες καλλιτεχνικές στιγμές σου…
Θα ξεχωρίσω την πρώτη μου χολιγουντιανή εμπειρία στην ταινία «Lara Croft», το 2002, που ήμουν ακόμη στη σχολή. Τη συνεργασία μου με τον Σπύρο Φωκά στο θεατρικό έργο μου «Παιδιά του Πατρός». Αυτός ο τεράστιος ηθοποιός με εμπιστεύτηκε να τον σκηνοθετήσω κι έπειτα γίναμε φίλοι και κουμπάροι. Δεν μπορώ να μη συμπεριλάβω στο top 5 τις συναυλίες μου με τη Μαριάννα Τόλη, και την έκδοση των θεατρικών μου έργων. Τέλος, θα πω την ταινία «Εξορία» του Βασίλη Μαζωμένου, που θα βγει στους κινηματογράφους το καλοκαίρι.
Ο κουμπάρος σου, Σπύρος Φωκάς, έχει περάσει δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Πώς είναι αυτή την εποχή; Έχετε επικοινωνία;
Είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση τόσο οικονομικά και σε επίπεδο υγείας όσο και σε συνθήκες διαβίωσης. Με τη γυναίκα του έχω επικοινωνία. Καλό θα ήταν, όσοι μπορούν να βοηθήσουν αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο και καλλιτέχνη, να το κάνουν.
Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε θεατρικά αυτήν την περίοδο;
Μόλις ολοκλήρωσα τις παραστάσεις του έργου «Το μυστήριο της Μαρί Ροζέ» του Εντγκαρ Αλαν Πόε, όπου κρατούσα τον πρώτο ρόλο, ενώ αύριο ρίχνει αυλαία και μια σουρεαλιστική κωμωδία που σκηνοθέτησα, οι «Μπαρόβιοι Αστροναύτες». Επιπλέον θα συνεχίσω τον Φεβρουάριο σε νέο χώρο τις παραστάσεις του μονολόγου για τον Μποντλέρ «Η τέχνη είναι Πορνεία» που έκανα τον περασμένο Οκτώβριο στο Θέατρο 104.
Στην εν λόγω παράσταση ακούγεται και η Πωλίνα να ερμηνεύει μελοποιημένα ποιήματα. Πώς προέκυψε η σύμπραξή σας;
Πρώτον, η Πωλίνα είναι ο εφηβικός μου έρωτας. Είμαι τεράστιος φαν της και έχω όλους τους δίσκους της. Δεύτερον, μπορεί ο κόσμος να την έχει βάλει στο μυαλό του ως ελαφριά ποπ, ωστόσο εγώ, που έχω ψάξει την καριέρα της, έχω να πω ότι η Πωλίνα είναι μια αυθεντική ροκ-τζαζ φωνή κι έχει πει απίστευτα κομμάτια, που ίσως να μην έχουν φτάσει στο ευρύ κοινό. Πέρα από τη συνεργασία της με τον Κραουνάκη, αν ψάξεις και στους δίσκους της θα βρεις πολύ ωραίες μπαλάντες. Όταν της πρότεινα να συνεργαστούμε, μου είπε αμέσως: «Είμαι μέσα! Το ήξερα ότι με εσένα θα κάνω κουλτούρα».
Τηλεόραση γιατί δεν έχεις κάνει;
Δεν έχει προκύψει κάτι ακόμη, ευελπιστώ μελλοντικά, γιατί θέλω να κάνω τηλεόραση, με ενδιαφέρει πολύ. Σίγουρα ένα σίριαλ με κινηματογραφική γραμμή, όπως το «Νησί», το «Καρτ Ποστάλ», το «Κομάντα και Δράκοι», θα με τραβούσε αμέσως. Αυτό που θέλω όμως είναι να έχει να προσφέρει κάτι υποκριτικά ο ρόλος που θα κάνω, να μην είναι δηλαδή απλώς μια παρουσία.
Έχεις ασχοληθεί με δύσκολα θέματα στο θέατρο, σε παραστάσεις σου. Υπήρξε ποτέ αντίδραση από θεατές σε κάποιο έργο σου;
Φυσικά, αλλά πιστεύω πως ο σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί με θεματικές που είναι ακραίες και καταρρίπτουν ταμπού, αφυπνίζουν, καθρεφτίζουν και μεγεθύνουν την κοινωνία μας. Αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης, όχι να χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά να ρίχνει ο καλλιτέχνης γροθιά στο στομάχι.