Μεγάλη ημέρα σήμερα καθώς βγαίνει η απόφαση για την καταδίκη του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου.
Έναν χρόνο πριν δολοφόνησε τη σύζυγό του, Καρολάιν Κράουτς στο σπίτι τους στα Γλυκά Νερά και στη συνέχεια σκηνοθέτησε διάρρηξη και δήλωνε πως οι διαρρήκτες τη δολοφόνησαν ώσπου έπεσε σε αντιφάσεις και αναγκάστηκε να ομολογήσει.
Η εισαγγελέας στην αγόρευσή της ήταν καταπέλτης καθώς δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στον κατηγορούμενο.
Ζήτησε την ενοχή του με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης καθώς ήταν ανθρωποκτονία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Κατέλυσε όλα τα επιχειρήματα του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου και μέσα στην ημέρα θα βγει η απόφαση του δικαστηρίου.
Δείτε τι ανέφερε η εισαγγελέας:
«Σκεφτόμουν ότι η πρόταση της εισαγγελέως θα μπορούσε να ανοίξει και να κλείσει με την ετυμηγορία γιατί για μένα όσα έγιναν είναι αυταπόδεικτα. Το παράλογο της τέλεσης των εγκλημάτων αυτής της δίκης, με παραπέμπει στο αναίτιο, δηλαδή την αιτία που οδηγήθηκαν τα πράγματα στο έγκλημα.
Ο φόνος έγινε δια ασήμαντον αφορμή. Τα γεγονότα είναι αυταπόδεικτα, εκκωφαντικά και δεν αφήνουν περιθώριο ότι ο κατηγορούμενος είναι αυτουργός των πράξεων που του αποδόθηκαν. Ο κατηγορούμενος σταμάτησε μόνο όταν πέτυχε το σκοπό του. Όταν ξεκίνησε να φράσει τους αεροφόρους οδούς, ένιωθε το αίσθημα της αγωνίας και της ασφυξίας του θύματος. Μπροστά στα μάτια του εξελίχθηκαν τα ασφυκτικά συμπτώματα. Στα τρία λεπτά η νέκρωση του εγκέφαλου στα πέντε το τέλος της ζωής. Είχε χρόνο να κάνει πίσω, είναι μεγάλος χρόνος το ένα λεπτό αν ήθελε να αναστρέψει κάτι. Στον κατηγορούμενο δεν λειτούργησε καμία αναστολή. Η περιγραφή του κατηγορουμένου ουσιαστικά ήταν κατασκευασμένη στη δική του εκδοχή για να ενισχύσει την εκδοχή του περί λάθους.
Είπε για εναγκαλισμό, όχι εύστοχος όρος μόνο αν δeχθούμε ότι ήταν ένας εναγκαλισμός θανάτου. Μας είπε ότι σταμάτησε όταν ένιωσε ότι ήταν λιπόθυμη. Τη πλάκωσε με όλο του το σώμα για να διασφαλίσει ότι δεν θα αντιδράσει. Η Καρολάιν δεν ήταν όρθια και κινούνταν στο χώρο, η κίνηση που καταγράφηκε στο ρόλο της ήταν από την κίνηση των χεριών της. Ένιωθε κάθε στιγμή ότι βρίσκονταν σε επιθανάτια αγωνία. Σταμάτησε μόνο ότι πέτυχε το σκοπό του. Δεν έκανε τίποτα για να αντιστρέψει την κατάσταση. Ευτυχώς ο κατηγορούμενος δεν σκέφτηκε να αφαιρέσει το έξυπνο ρολόι από το χέρι της Καρολάιν και αυτό είναι θεία δίκη. Η ιατροδικαστής κ. Σπηλιοπούλου είπε ότι το άτομο βρίσκονταν σε κατάσταση μεγάλου στρες. Όλο αυτό λειτούργησε έξι λεπτά. Κατά την ιατροδικαστή ο θάνατος ήταν αγωνιώδης και ακαριαίος …
Κοίμισε το παιδί και ανέβηκε στο δωμάτιο για να δολοφονήσει την Καρολάιν. Το ότι τράβαγε τα μαλλιά του, όπως μας είπε στην απολογία, δεν συνάδει με την κατάθεση του αστυνομικού ότι ήταν ψύχραιμος. Ακόμη και το επιχείρημα αν ότι την σκότωσε θολωμένος καταρρίφθηκε διότι εναπόθεσε το παιδί δίπλα στο σώμα της νεκρής μάνας. Είχε επίγνωση της αδιανόητης σκληρότητας του, ήθελε να καταστήσει το παιδί μέρος του σκηνικού του φόνου. Για να παραμείνει εκείνος αλώβητος από την αστυνομική διαδικασία που ακολουθούσε. Η βία που ασκήθηκε ήταν τέτοια που της παραμόρφωσε το πρόσωπο. Το ζώο βασανίστηκε όσο και η κοπέλα.
Ο δόλος του δράστη ήταν να συγκαλύψει το έγκλημα. Είναι αδιάφορο πότε ο κατηγορούμενος συνετέλεσε την ιδέα. Αν ήταν λίγες ημέρες πριν ή λίγες ώρες…
… Ο κατηγορούμενος δυναμίτισε την υπερασπιστική του γραμμή. Δυσκολεύτηκε πολύ να περιγράψει μια κατάσταση που να αποδεικνύει υπερδιέγερση. Αρκέστηκε στο να επιρρίψει ευθύνες στο θύμα, μίλησε για εξάρσεις θυμού της Καρολάιν. Είπε εκείνο το βράδυ, το θύμα απώθησε το μωρό στο λίκνο. Είπε ότι αυτό τον κινητοποίησε. Του ζητήθηκε να μας πει γιατί ωθήθηκε στην απώλεια διαύγειας. Δεν περιέγραψε όμως κάτι βίαιο. Ο μηχανισμός του θανάτου έλαβε χώρα ενώ το θύμα κοιμόνταν. Μάλιστα, ο κατηγορούμενος έκανε την αυτοκριτική του ως σύζυγος. Πραγματικά με όλο το σεβασμό στη θέση του, πολλές φορές αναρωτήθηκα κατά την απολογία του, αν καταλάβαινε αν έχει επαφή με το περιβάλλον και αν καταλαβαίνει τι λέει. Επιμήκυνε την απολογία του επί ώρες για να φτάσει στο έγκλημα, για να μας πείσει ότι κάτι απρόσμενο έγινε εκείνο τα βράδυ και κατέλhξε σε αυτό το τέλος. Καθώς ο χρόνος περνούσε είναι απορίας άξιον πως εξακολουθούσε έχει θυμό και γιατί συνεχώς ζητούσε συγνώμη από το θύμα που κοιμόνταν. Τα απέδωσε όλα σε σπασμωδικές κινήσεις ακόμη και το δέσιμο των χεριών του θύματος πισθάγκωνα.
Δεν μπορούσε βάσιμα να ισχυριστεί ότι ήταν επικίνδυνη η Καρολάιν για το μωρό. Μας μίλησε για αδέξια κίνηση της μητέρας προς το μωρό χωρίς καμία σκοπιμότητα. Όμως ο ίδιος μας έλεγε ότι ήταν υπεροχή μητέρα, γενναία και ώριμη. Επομένως που καταλήγουμε; Διατυπώνω τη σκέψη ότι φόνος έγινε για ασήμαντη αφορμή. Ο ίδιος πολύ καλά στο βάθος της ψυχής του γνωρίζει ότι δεν υπήρχε καμία προφανής αιτία. Κοίμισε το παιδί στο καναπέ και ανέβηκε να σκοτώσει. Ήταν αποφασισμένος να σκοτώσει … Έχω την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν έχει την αίσθηση της συντριβής.
Το ζώο βασανίστηκε , όπως και η κοπέλα. Πέθανε από ασφυκτικό θάνατο. Απαγχονίστηκε. Όσο και αν διατείνεται ότι αγαπά τα ζώα, έπρεπε να το θυσιάσει.. Ένα ημίαιμο κουτάβι δεν παρέπεμπε σε φύλακα για να το σκοτώσουν οι ληστές. Κατά την κρίση μου κανένας ληστής δεν χάνει χρόνο για να σκοτώσει ένα σκυλί. Αφού το κρέμασε στην σκάλα με το λουρί του, απομακρύνθηκε για να μη δει το βασανισμένο τέλος του ζώου».