Εναν φύλακα άγγελο έχουν στο πλευρό τους, την ώρα που δίνουν σκληρή μάχη με τον καρκίνο, όλοι οι ασθενείς που περνούν το κατώφλι του Νοσοκομείου «Αγιος Σάββας»!
Εδώ και 55 συναπτά έτη ο αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Μηλιώνης διακονεί τους ασθενείς που παλεύουν με το ύπουλο «θηρίο». Για το πολύτιμο έργο που συνεχίζει να προσφέρει, απαλύνοντας τον ανθρώπινο πόνο, μίλησε εκ βαθέων στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», όπως και για τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες της διακονίας, αλλά και για όσα έχει βιώσει έως σήμερα. Αναφέρεται στις στιγμές που έχει αποτυπώσει πιο έντονα στη μνήμη του αλλά και σε θαύματα, τα οποία συνδέονται με την ίαση των ασθενών.
Από τoν Μάρτιο του 1967
Τoν Μάρτιο του 1967 ο π. Νεκτάριος Μηλιώνης προσελήφθη ως διάκονος του Ιερού Ναού Αγίου Σάββα, του Ελληνικού Αντικαρκινικού Ινστιτούτου Νοσοκομείου «Ο Αγιος Σάββας», για να βοηθήσει στα ιερατικά καθήκοντα τον ασθενούντα τότε εφημέριο, αρχιμανδρίτη π. Γεώργιο Κουτή, ο οποίος ήταν και πνευματικός του Οσίου Πορφυρίου. Από το 1967 έως τις 6 Σεπτεμβρίου 1969, όταν εκοιμήθη ο αοίδιμος π. Γεώργιος, υπηρέτησε ως διάκονος. Και από το 1970 μέχρι σήμερα ως πρεσβύτερος – εφημέριος του αντικαρκινικού Νοσοκομείου «Ο Αγιος Σάββας», συνεχώς στο ίδιο νοσοκομείο επί 55 έτη.
«Η διακονία στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο “Ο Αγιος Σάββας” είναι μια αδιάκοπη προσφορά και άσκηση της αγάπης. Επειδή ο ιερέας σκύβει καθημερινώς στο κρεβάτι των ασθενών για να δώσει με τα λόγια και τη συμπεριφορά του βάλσαμο, παρηγοριά και ελπίδα της θείας βοήθειας. Η διακονία του προς τους πάσχοντες είναι αγάπη ανιδιοτελής, επειδή “ου ζητεί τα εαυτής”. Είναι αυτοθυσία, είναι η δίδουσαν εαυτήν, η χαρίζουσα αγάπην, η ευεργετούσα και συγχωρούσα. Ο εφημέριος αποδεικνύει στην πράξη ότι για αυτόν ιεροσύνη είναι θυσία, είναι δράση. Είναι διακονία προς τον Θεό και τους ανθρώπους» σημειώνει συγκινημένος ο ίδιος.
Ο ιερέας του νοσοκομείου γίνεται καθημερινώς κοινωνός των θλίψεων και του πόνου, αλλά και του θανάτου των ασθενών του. «Οι επισκέψεις του ιερέα στους ασθενείς, στους θαλάμους, ιδιαίτερα κατά τις μεγάλες εορτές, έχουν μεγάλη σημασία, επειδή ο ιερέας έρχεται σε επικοινωνία με όλους τους ασθενείς. Σε μια επίσκεψή μου το Πάσχα ένας πολύ επώνυμος ασθενής κρατούσε με τα χέρια του το δικό μου χέρι -με το οποίο του είχα προσφέρει τον Τίμιο Σταυρό και τα πασχαλινά αβγά– και με πολλά δάκρυα φιλούσε τον Τίμιο Σταυρό και τα χέρια μου επί 20 λεπτά!
Ο πολιτικός
Θυμάμαι και σας αναφέρω και ένα άλλο περιστατικό. Στο κρεβάτι του νοσοκομείου βρισκόταν άλλος ένας επώνυμος ασθενής. Την ώρα, λοιπόν, της θείας κοινωνίας κρατούσε και αυτός επίμονα το χέρι μου και δεν με άφηνε να φύγω. Εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο συγκινημένος, με αποτέλεσμα να ξεσπάσω σε αναφιλητά και να κλαίω μαζί του! Επίσης, όταν ένας πολύ γνωστός πολιτικός είχε επισκεφθεί τους θαλάμους του νοσοκομείων τις ημέρες των Χριστουγέννων είχε βάλει και αυτός τα κλάματα βλέποντας τους ασθενείς να λαμβάνουν τη θεία κοινωνία και να μιλάνε με τον ιερέα.
Είχε συγκλονιστεί ζώντας αυτή την εμπειρία και μας έλεγε ότι δεν είχε δει ποτέ έως τότε στη ζωή του τέτοιες σκηνές» αποκαλύπτει και προσθέτει: «Η εξομολόγηση των ασθενών έχει να παρουσιάσει πολλές ιστορίες μετανοούντων αμαρτωλών. Παραδείγματα μετανοούντων για όλους μας. Η σοφία και η ευσπλαχνία του Θεού χρησιμοποιεί εμένα τον ευτελή ως όργανό Του για τη σωτηρία εκατοντάδων χιλιάδων πονεμένων ψυχικά και σωματικά ανθρώπων. Η μεταβολή αυτών των ανθρώπων είναι έργο της θείας χάριτος. Αυτή την κοινωνική προσφορά μου στο νοσοκομείο αναγνώρισαν οι περισσότερες διοικήσεις του νοσοκομείου και πολλές φορές ζήτησαν την αρωγή μου για τη λύση διάφορων προβλημάτων. Αυτό το αναγνώρισαν και οι αρμόδιοι υπουργοί της Υγείας, οι οποίοι δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία. Για να βρει και εδώ εφαρμογή ο λόγος του ποιητή με μια μικρή παραλλαγή: Οτι και των κληρικών η μεγαλοσύνη δεν μετριέται με τη λάμψη της θέσης, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα και το αίμα!»
Η γιατρεια με τη θεια κοινωνια και το περιστατικο με 40χρονο
Σε όλη αυτή τη διαδρομή σας υπήρξαν ασθενείς που διακρίνονταν για τη βαθιά τους πίστη και οι οποίοι είχαν βιώσει την έννοια του θαύματος;
Ο κακοήθης όγκος είναι μια ασθένεια που οδηγεί στην ίαση, εάν είναι στο πρώτο στάδιο. Κατά την περίοδο της διακονίας του αοιδίμου π. Γεωργίου Κουτή (1948-1969) και της διακονίας μου από το 1970 έως σήμερα έχουμε περισσότερα από 500 καταγεγραμμένα θαύματα βαρέως πασχόντων ασθενών, οι οποίοι θεραπεύθηκαν θαυματουργικά μετά την ιερά εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία. Η χάρις του Θεού και η θεία ευσπλαχνία Του και σήμερα διά των ιατρών κάνει θαύματα στους πιστούς που ζητούν τη βοήθειά Του. Η μεταβολή μέσα από τη μετάνοια και την εξομολόγηση ενός άπιστου και αμαρτωλού ανθρώπου -που έχει οσιακό τέλος- δεν είναι θαύμα της θείας χάριτος;
Προσωπικά βιώσατε την ύπαρξη του θαύματος εντός του νοσοκομείου;
Θα σας αναφέρω δύο περιστατικά: Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Επρόκειτο για μια γυναίκα, η οποία είχε καρκίνο στη μήτρα και μάλιστα βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο. Ηταν γυναίκα μεγάλης ευσέβειας, γνώριζε και μελετούσε την Αγία Γραφή. Οταν μπήκε στο χειρουργείο οι γιατροί διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Το σημείο στο οποίο υπήρχε το πρόβλημα είχε σαπίσει και η ραφή είχε ανοίξει από μόνη της. Και γι’ αυτό δεν προχώρησαν στην επέμβαση. Η ίδια όμως παρέμενε ήρεμη και αισιόδοξη. Πίστευε βαθιά μέσα της ότι θα γινόταν καλά. Μετά την πάροδο μερικών ημερών την εξομολόγησα και έλαβε από εμένα τη θεία κοινωνία. Μπήκε στο χειρουργείο δεύτερη φορά και έγινε κανονικά η επέμβαση. Αμέσως η υγεία της άρχισε να βελτιώνεται. Μου φίλησε το χέρι και έλαβε εξιτήριο, αφού ήταν πλέον υγιής!
Το δεύτερο περιστατικό αφορούσε έναν άνδρα ηλικίας περίπου 40 χρόνων, τη δεκαετία του ’80. Νοσούσε από καρκίνο στους πνεύμονες. Υποβλήθηκε σε ακτινοβολίες, αλλά η κατάστασή του χειροτέρευε. Με ειδοποίησε η κόρη του για να τον εξομολογήσω και να τον κοινωνήσω. Του έδωσα κουράγιο και μίλησα μαζί του για τη σημασία της θείας μετάληψης. Δεν πέρασαν δυο τρεις ημέρες και ο άνδρας αυτός άρχισε να συνέρχεται. Βγήκε και αυτός αποθεραπευμένος και επέστρεψε στο χωριό του για να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του, ευγνωμονώντας τον Θεό.