Με το βλέμμα στραμμένο νύχτα – μέρα στις οθόνες της τηλεόρασης και τον αβάσταχτο πόνο που έχει σκορπίσει ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία και τη Συρία, αλλά και με τον τρόμο για ενδεχόμενο σεισμό στην περιοχή τους ζουν οι κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται κοντά στο σεισμικό ρήγμα του Κορινθιακού Κόλπου και συγκεκριμένα στις Αλκυονίδες νήσους.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Ο πολύνεκρος σεισμός της Τουρκίας έχει αναστατώσει τους κατοίκους όλων των περιοχών στην ελληνική επικράτεια που επλήγησαν κατά το παρελθόν από αντίστοιχους σεισμούς. Οι μνήμες για όσους έζησαν τον σεισμό των Αλκυονίδων το 1981 είναι πολύ νωπές και ο τρόμος για έναν αντίστοιχο σεισμό βρίσκεται αποτυπωμένος στα πρόσωπά τους.
Βράδυ Τρίτης 24 Φεβρουαρίου 1981, ώρα 22.53. Ολη η Ελλάδα παρακολουθεί ένα από τα θρυλικά σίριαλ που άφησαν εποχή: «Το φως του Αυγερινού». Είναι εκείνη η ώρα που σημειώθηκε ο πρώτος σεισμός, ο οποίος είχε μέγεθος 6,7 Ρίχτερ. Οι περιοχές κοντά στον Κορινθιακό Κόλπο τρέμουν. Μέγαρα, Αλεποχώρι, Βίλια, Περαχώρα, Λουτράκι, Θήβα, Πλαταιές, Ελευσίνα, Ασπρόπυργος, Αθήνα λικνίζονται στα Ρίχτερ ενός από τους πιο δυνατούς σύγχρονους σεισμούς της Ελλάδας. Χιλιάδες σπίτια γκρεμίζονται. Κόσμος βγαίνει στους δρόμους και για εβδομάδες μένει είτε σε στρατιωτικές σκηνές είτε μέσα στα αυτοκίνητά του.
Νέες καταστροφές
Οι εφημερίδες την επόμενη ημέρα του σεισμού θα γράψουν σε έκτακτα παραρτήματα: «Ο Λουκής της θρυλικής σειράς έσωσε κόσμο» καθώς, όπως διαπίστωναν οι ειδικοί, η θρυλική σειρά της ΕΡΤ είχε κρατήσει άυπνους χιλιάδες πολίτες με αποτέλεσμα να προλάβουν να βγουν από τα σπίτια τους. Ο χειμώνας εκείνος ήταν πολύ βαρύς. Λίγες ώρες αργότερα, στις 04.35 της Τετάρτης ακολούθησε δεύτερος σεισμός, ο οποίος είχε μέγεθος 6,4 Ρίχτερ και προκάλεσε και νέες καταστροφές σε κτίσματα που είχαν ήδη πληγεί από τον πρώτο σεισμό.
Μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο ο καθηγητής Σεισμολογίας Ακης Τσελέντης με μια δήλωσή του επανέφερε το θέμα των Αλκυονίδων στο προσκήνιο, θέλοντας να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου ότι έχουν περάσει ήδη 42 χρόνια και το ρήγμα αυτό δεν έχει δώσει μέχρι σήμερα κανέναν σεισμό. «Αν γίνει στην περιοχή των Αλκυονίδων στον Κορινθιακό κάποιος σεισμός θα είναι περίπου 6 με 6,5 Ρίχτερ. Οσο πιο κοντά στην Αθήνα είναι, θα έχουμε και προβλήματα» είχε αναφέρει τότε, συνεχίζοντας: «Ανησυχώ πολύ για τον ανατολικό Κορινθιακό. Ανησυχώ πολύ και για κάποιες άλλες περιοχές που δεν μπορώ να τις πω για να μην τρομοκρατήσω τον κόσμο. Το θέμα είναι πάρα πολύ λεπτό. Εισηγήσεις αντίστοιχες έχω κάνει, έχω ενημερώσει τους αρμόδιους φορείς. Με τον κ. Λέκκα είμαστε σε συνεχή συνεργασία και έχουμε συνεχή επικοινωνία για θέματα τέτοια».
Στο Αλεποχώρι
Η «Espresso» λίγα εικοσιτετράωρα μετά τον πολύνεκρο καταστροφικό σεισμό της Τουρκίας αλλά και μερικά 24ωρα προτού συμπληρωθούν 42 χρόνια από τον σεισμό των Αλκυονίδων βρέθηκε στο Αλεποχώρι Αττικής, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα απέναντι από το σεισμικό ρήγμα του Κορινθιακού Κόλπου και κατέγραψε τον φόβο των μόνιμων κατοίκων της περιοχής.
Απόστολος Μπαλαλάς (ιδιοκτήτης φυτωρίου)
«Από τους γονείς μου που έζησαν τον σεισμό του 1981, ήταν κάτι το πολύ τρομακτικό. Μου έλεγαν πάντα “καλύτερα να μην το ζήσει κανένας άνθρωπος αυτό που ζήσαμε τότε”. Βλέπουμε όλα αυτά που γίνονται στην Τουρκία και κλαίμε. Φοβόμαστε πάρα πολύ για το ρήγμα των Αλκυονίδων. Ολοι οι σεισμολόγοι, όπως έχουμε μάθει, έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους εδώ στις Αλκυονίδες. Οσοι είμαστε μόνιμοι κάτοικοι εδώ, καθημερινά αυτό συζητάμε και προσευχόμαστε να μην ανοίξει το ρήγμα αυτό, γιατί θα καταστραφεί πολύς κόσμος».
Δήμα Βενετία (ιδιοκτήτρια καφέ)
«Από τον σεισμό του 1981 δεν έχω πολλές μνήμες γιατί ήμουν αρκετά μικρή. Ομως οι γονείς πάντα έλεγαν για αυτόν τον μεγάλο σεισμό και για τις καταστροφές που έγιναν τότε. Ολη η οικογένειά μας τότε ζούσε στα Βίλια. Οταν έγινε ο σεισμός όλα τα βουνά ήταν σαν να “ούρλιαζαν”. Μας πήραν τότε μικρά και μας πήγαν όλους τους κατοίκους στο γήπεδο των Βιλίων, μέσα σε σκηνές. Ηταν μια κατάσταση πολύ τρομακτική, γιατί για αρκετές ημέρες η γη κουνιόταν κάτω από τα πόδια μας. Ο σεισμός της Τουρκίας μάς έφερε εκείνες τις μνήμες και εκείνες τις αφηγήσεις και μας κάνει να νιώσουμε πολύ μικροί απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα απέναντι σε ένα τέτοιο φυσικό φαινόμενο. Απλά προσευχόμαστε!»
Παναγιώτης Τζαβάρας (μόνιμος κάτοικος Αλεποχωρίου)
«Γεννήθηκα εδώ στο χωριό, μεγάλωσα εδώ. Μάθαμε να ζούμε με τους σεισμούς. Πολύ δύσκολες καταστάσεις, φίλε μου. Το 1981 με τον μεγάλο σεισμό των Αλκυονίδων μείναμε επί ξύλου κρεμάμενοι. Το σπίτι μας καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο σεισμός μάς έπιασε στον ύπνο, το σπίτι διαλύθηκε και έτσι αναγκαστήκαμε να μείνουμε πολύ καιρό στους δρόμους. Ανάβαμε φωτιές στους δρόμους για να ζεσταθούμε και τα βράδια πηγαίναμε ψηλά στο βουνό με ένα αντίσκοινο για να κοιμηθούμε. Βέβαια με όλα αυτά που γίνονται στην Τουρκία ανησυχούμε περισσότερο. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούμε να τα βάλουμε ούτε με τον Θεό ούτε με τη φύση. Ελπίζουμε μόνο να μη μας βρει νύχτα ένα τέτοιο κακό».
Ηρακλής Βλάχος (κάτοικος Βιλίων)
«Μακάρι να μη ζήσει κανένα μέρος του κόσμου σεισμό. Με όσα βλέπουμε τώρα στην Τουρκία μάς έρχονται στο μυαλό όσα ζήσαμε εμείς με τις Αλκυονίδες. Εμείς ταρακουνηθήκαμε και το 1999 με τον σεισμό της Πάρνηθας. Ομως το γεγονός ότι δεν έχει δώσει κανέναν σεισμό εδώ και 40 χρόνια μάς κάνει να ανησυχούμε περισσότερο. Ηταν κάτι το τρομακτικό. Ποιος δεν φοβάται τον σεισμό; Είναι ένα φαινόμενο που δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις όσο έτοιμος και αν είσαι. Απλά προσπαθείς να έχεις όσο το δυνατόν πιο λίγες ζημιές και να προφυλαχτείς εσύ ο ίδιος και η οικογένειά σου».
Θωμάς Μόρφας (κάτοικος Αλεποχωρίου)
«Ο σεισμός στην Τουρκία μάς έχει θορυβήσει, ειλικρινά. Κανείς δεν ξέρει πότε θα γίνει εδώ στις Αλκυονίδες και όσο ακούμε τους σεισμολόγους να μιλάνε για επικείμενο σεισμό στην περιοχή επειδή έχουν περάσει τα 40 χρόνια τόσο περισσότερο προσπαθούμε να είμαστε πιο έτοιμοι. Φοβόμαστε, αλλά δεν έχουμε και πολλές επιλογές σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Μακάρι να μη γίνει ποτέ!»