«Ο μικρός μου, ο Κυπριανός μου, είναι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό με παρηγορεί». Με αυτά τα λόγια βρίσκει παρηγοριά στον Θεό ο π. Χριστόδουλος Παπαϊωάννου, πατέρας του 23χρονου Κυπριανού, ενός από τα θύματα του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη.
Με δύναμη ψυχής και ακλόνητη πίστη ο ιερέας μιλάει για τις πρώτες ώρες αγωνίας και την προετοιμασία του κεκοιμημένου, αναφέρεται στην αγάπη, στη συμπαράσταση των ανθρώπων και κυρίως του Θεού, και στον πόνο που βιώνουμε από το πένθος μέχρι να έρθει η Ανάσταση, και μας καλεί όλους να μην κρατάμε κακία σε κανέναν, τονίζοντας ότι «δεν έχει αξία η κακία. Μόνον εμάς βασανίζει στο τέλος».
Ο π. Χριστόδουλος, μιλώντας στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» τονίζει χαρακτηριστικά: «Ο αιφνίδιος θάνατος μας βρίσκει απροετοίμαστους, αλλά ο Θεός με τον τρόπο του μας παρηγορεί. Ειλικρινά, τη μέρα που έγινε το δυστύχημα ήμουν ξύπνιος και ήπιαμε αυτήν την αγωνία σταγόνα σταγόνα. Αγωνιούσαμε από την αρχή αν είναι ζωντανό το παιδί, αλλά μετά, με έναν μοναδικό τρόπο ο Θεός σαν να μας πληροφόρησε ότι δεν ήταν ζωντανό. Ξεκίνησα αμέσως για να έρθω στην Ελλάδα για την αναζήτηση του σώματος του παιδιού μου, ώστε να αποδώσω την τιμή που του αρμόζει».
Κατόπιν, όπως λέει, ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες πήρε το σώμα του Κυπριανού και το πήγε σπίτι για να το περιποιηθούν και να το ετοιμάσουν. «Στην ορθόδοξη παράδοση έχουμε την περιποίηση του κεκοιμημένου μας. Και αυτό πραγματικά φέρνει πολλή ανακούφιση» προσθέτει. Μιλώντας για τον Κυπριανό, ο κατά σάρκα πατέρας του, ο π. Χριστόδουλος, αναφέρει ότι ήταν ένα παιδί που πραγματικά είχε χαρισματική ζωή. «Από την ηλικία των 5 ετών σηκωνόταν πριν από εμένα για να έρθει μαζί μου στις ακολουθίες και στη λειτουργία.
Του άρεσε να ψάλλει και προσευχόταν συνέχεια, ενώ πολύ συχνά πήγαινε μόνος του στο εκκλησάκι που έχουμε στο σπίτι για να προσευχηθεί ή να κάνει απόδειπνο». Ηταν πάντοτε υπάκουος, εγκρατής, με συστολή και ευγένεια. Στο μυαλό του υπήρχε και η σκέψη να γίνει ιερέας, γι’ αυτό και δεν ήθελε να έχει κωλύματα ιεροσύνης, αλλά πάντοτε συγκρατημένα έλεγε “ό,τι θέλει ο Θεός”».
Ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας δεν ήταν λίγες οι φορές που ο π. Χριστόδουλος αναφερόταν στον Κυπριανό σε χρόνο ενεστώτα: «Είναι ένα παιδί που μετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας και όπου πηγαίνει έχει μαζί του τον Χριστό. Με έναν μυστικό τρόπο στις καρδιές των ανθρώπων σπέρνει τον λόγο του Θεού, ακόμη και όταν δεν μιλάει. Αυτό έκανε πάντοτε ο μικρός μου. Γι’ αυτό και θέλαμε να τον ντύσουμε στα λευκά και όντως υπήρχε μια χαρά σε όλους. Οι φίλοι του, αυτές τις ημέρες, έρχονται και μου λένε συνέχεια ότι πάντοτε θα είχε να τους πει έναν πνευματικό λόγο και αυτό ήταν κάτι που αγαπούσαν. Του άρεσε να διαβάζει συνέχεια, ενώ τελευταία μελετούσε τα βιβλία του μακαριστού π. Γεωργίου Μεταλληνού».
Ανατριχιαστική είναι και η περιγραφή του για τον γάμο που επρόκειτο να κάνει ο Κυπριανός, αλλά και το προφητικό όνειρο που είχε δει ο παππούς του 23χρονου παιδιού. Οπως αποκαλύπτει ο π. Χριστόδουλος: «Ο παππούς είναι 87 χρόνων αυτή τη στιγμή, αλλά ποτέ δεν μιλά τυχαία. Ως πνευματικός της Χριστίνας, της κοπέλας του Κυπριανού, ήξερε για τον γάμο. Εναν χρόνο πριν φώναξε τον Κυπριανό και του λέει: “Θα σου πω κάτι, παιδί μου. Είδα τους γάμους σας με τη Χριστίνα. Και είδα τον παπά που στεφάνωνε τη Χριστίνα, αλλά όταν γύρισε να στεφανώσει εσένα, είδα να στεφανώνεται μια στήλη φωτός. Οχι εσύ”. Και εν συνεχεία του λέει: “Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό το πράγμα”. Ο Κυπριανός ανησύχησε και ήρθε αμέσως να μου το μεταφέρει».
Ο ίδιος λέει: «Μου προκάλεσε και εμένα ανησυχία, αλλά προσπάθησα να διασκεδάσω τις σκέψεις του. Ο Θεός μάς δίνει πάντοτε κάποιες πληροφορίες για να μη μας συντρίψει. Πρέπει πάντοτε να του έχουμε εμπιστοσύνη. Εξάλλου, η Εκκλησία δεν μας αφήνει εκτεθειμένους. Ακόμη και αυτό το θέμα να αντιμετωπίσει, δηλαδή, ένας γονιός τον θάνατο του παιδιού του, υπάρχει στη λειτουργική ζωή. Ο πόνος είναι πολύς, αλλά και ο Θεός είναι άπλετος και μόνο αυτός μπορεί να παρηγορήσει έναν άνθρωπο στο πένθος του. Εχω έξι παιδιά και πάντα έλεγα “χίλιες φορές να διαλυθώ εγώ, παρά να πάθει κάτι κάποιο παιδί μου”.
Το ίδιο και η παπαδιά, και φαντάζομαι το ίδιο κάθε γονιός. Είχα εφιάλτες ότι κάποιο από τα παιδιά μου θα “φύγει” και έλεγα “Θεέ μου, σε κανέναν γονιό να μην τύχει αυτό”, αλλά η Εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα μάς προετοιμάζει και γι’ αυτά τα θέματα και μας δίνει το θάρρος ότι τίποτε δεν τελειώνει. Θα πονέσεις, αλλά ο Θεός είναι μεγάλος. Μας φέρνει την ανάσταση. Να μη μένουμε βυθισμένοι στο πένθος, αλλά να δούμε και τη συνέχεια».
Στην ερώτηση αν αναφώνησε ποτέ «Γιατί, Θεέ μου;», ο π. Χριστόδουλος συγκλονίζει και προκαλεί συγκίνηση με την απάντηση: «Δεν πρόλαβα να πω “Γιατί, Θεέ μου”. Είχα την αγωνία να βρω το σώμα του γιου μου. Και μετά να το περιποιηθούμε με την οικογένειά μου και να το θάψουμε, όπως του αρμόζει, με τη νυχτερινή θεία λειτουργία. Μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Και αυτό ήταν μια παρηγοριά. Βέβαια, όταν σκέφτομαι ανθρωπίνως, μου δημιουργείται μια αναστάτωση και πραγματικά γίνεται επανάσταση στην ψυχή μου, αλλά χρειάζεται να είμαστε ψύχραιμοι».
Και τονίζει: «Για ποιο λόγο να πω “γιατί”, αφού ο Θεός τον έχει στην αγκαλιά του. Ο Θεός είναι ο μεγάλος πατέρας. Αν εγώ αγαπώ μία φορά ως άνθρωπος πατέρας, ο Θεός ως Πατέρας αγαπά λιγότερο από εμένα; Το “γιατί” υπάρχει μόνο όταν σκέφτομαι ανθρώπινα. Και η παπαδιά το ίδιο. Θα έρθει η ώρα που θα κλάψει, αλλά δεν θα μαλλιοτραβιέται. Δεν είναι πένθος σαν να μην έχουμε ελπίδα». Ακολούθως προτρέπει: «Ας τα αφήσουμε όλα στα χέρια του Θεού, όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να περάσουν με τον δικό Tου τρόπο».
Συγκινημένος, ο π. Χριστόδουλος υπογραμμίζει ότι η καρδιά του νιώθει πως το παιδί εκεί που πήγε είναι καλά και επισημαίνει: «Προσεύχομαι για το παιδί μου, διότι -σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση- οι πρώτες σαράντα ημέρες είναι πολύ σημαντικές για την πορεία της ψυχής του και όσο προσεύχομαι νιώθω μέσα μου χαρά. Οταν όντως ένας άνθρωπος ασχολείται με τα πνευματικά, μπορεί να καταλάβει μέσα του αν κάτι είναι εκ του Θεού ή όχι. Νιώθει ευφορία στην καρδιά του».
Παράλληλα, ο ιερέας κάνει σαφές ότι πρέπει να βρούμε στηρίγματα πνευματικά και όχι να τρέχουμε σε ψυχιάτρους. «Η αλήθεια μάς ελευθερώνει και η αλήθεια είναι ο Χριστός» σημειώνει ο π. Χριστόδουλος και προσθέτει ότι «ο Θεός δίνει τόση δύναμη που δεν μπορούμε να τη φανταστούμε. Δεν περίμενα ποτέ να έχω τόση δύναμη».
Συγκίνηση προκαλεί και η τελευταία συνομιλία που είχε ο π. Χριστόδουλος με τον Κυπριανό: «“Τι θα κάνεις την Τυρινή, γιε μου;” τον ρώτησα. “Θα πάω με τη Χριστίνα μου στην Ανδρο για να προσευχηθούμε και να πάρουμε την ευλογία της Αγίας Μαρίνας” μου είπε. “Ευλογημένα να πάτε, γιε μου, προσεκτικά, με το καλό να επιστρέψετε”. Αυτά ήταν τα τελευταία μηνύματα. Τρίτη πρωί μού τηλεφώνησε για να μου πει: “Περάσαμε πάρα πολύ καλά, θα γυρίσω στη Θεσσαλονίκη με τρένο, που είναι και πιο φτηνό, να κάνω οικονομία και θα διαβάζω στον δρόμο για να τελειώσω, γιατί με περιμένουν και υποχρεώσεις”».
Ο π. Χριστόδουλος θέλησε να στείλει ένα μήνυμα προς όλους. «Να μην έχουμε κρατούμενα με κανέναν. Δεν χρειάζεται να κρατάμε κακίες. Τώρα ζούμε, αλλά σε λίγο μπορεί όχι» σημειώνει με ιδιαίτερη έμφαση ο ιερέας και διευκρινίζει: «Αν είχα κρατούμενα τώρα με τον Κυπριανό μου, πώς θα ησύχαζε η ψυχή μου; Μόνο που το σκέφτομαι τρελαίνομαι. Να μην κρατάμε κακία σε κανέναν. Δεν έχει αξία η κακία. Μόνο εμάς βασανίζει στο τέλος».