Η Ρίτσα Ανδριανού αποτελεί παράδειγμα θέλησης και δύναμης ψυχής, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Πετυχημένη επιχειρηματίας και ζωγράφος, είδε τη ζωή της να αλλάζει από τη μια ημέρα στην άλλη.
- Επιμέλεια Βαγγέλης Καράλης
Ο θάνατος ξάφνου της χτυπά την πόρτα του σπιτικού της. Χάνει σύζυγο, γονείς και ένα από τα παιδιά της. Μητέρα ακόμη ενός παιδιού ΑμεΑ βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι ζωής. Να βρει τη δύναμη, παρά τα χτυπήματα της μοίρας, να σταθεί στο πλευρό του, κρατώντας παράλληλα ζωντανή τη μνήμη του άλλου της παιδιού, που ταξίδεψε στον Παράδεισο.
Όμως τα παιχνίδια της μοίρας τής επιφυλάσσουν άλλο ένα χτύπημα, με την ίδια να είναι σε παράλυση εξαιτίας μιας ίωσης. Και όμως η Ρίτσα Ανδριανού μεταμορφώνεται σε φάρο ελπίδας. Βρίσκει τη θέληση να μεγαλώνει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες και μέσα από τους καμβάδες και τις παλέτες του μεγαλείου της ψυχής της κρατά για πάντα ζωντανή τη μνήμη του γιου της.
Η ίδια μιλώντας στη στήλη «4amea» εξηγεί πώς βρίσκει τη δύναμη να στέκεται δυνατή για χάρη του αυτιστικού παιδιού της, που πλέον αποτελεί τον μοναδικό λόγο ύπαρξης της ζωής της. Ανοίγοντας την καρδιά της μοιράζεται με τους αναγνώστες της «Espresso» συνταρακτικές αλήθειες της ζωής της και τραγικές ανατροπές, που πραγματικά συγκλονίζουν. H Ρίτσα Ανδριανού είναι δίχως άλλο η προσωποποίηση του «Είμαστε όλοι δυνάμει ΑμεΑ»…
Γεννηθήκατε και ζείτε στη Σαλαμίνα και ήσασταν μία από τις πιο γνωστές επιχειρηματίες του νησιού. Ποιες ήταν οι επαγγελματικές σας δραστηριότητες;
Είχα μια σειρά από καταστήματα. Ηταν από καταστήματα ένδυσης μέχρι βιβλιοπωλείο, και από κατάστημα με εποχιακά είδη έως μαγαζί με χρυσαφικά, κοσμήματα και κρύσταλλα. Πριν από όλα αυτά όμως ήμουν εικαστικός, συμμετέχοντας σε περισσότερες από πεντακόσιες εκθέσεις ζωγραφικής.
Και εκεί που όλα πηγαίνουν μια χαρά στη ζωή σας αρχίζουν τα προβλήματα…
Το 2001 ο άνδρας μου έπεσε από τη σκάλα μέσα στο μαγαζί με τα ρούχα και χτύπησε. Τον πήγα στο Κρατικό της Νίκαιας και από εκεί σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Εκεί νοσηλεύτηκε πολύ καιρό παθαίνοντας εγκεφαλικό μέσα στο νοσοκομείο. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγει από τη ζωή το 2004 με εγκεφαλικό και παράλυση στο χέρι και στο πόδι του, έχοντας χάσει και την ομιλία του. Επειτα από τον άνδρα μου, στους έξι μήνες ακριβώς, «φεύγει» ο πατέρας μου. Στους έξι μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα μου «φεύγει» η μητέρα μου…
Και έπειτα από όλα αυτά τα χτυπήματα της μοίρας, χάνεται και τον πρώτο σας γιο, τον Παναγιώτη …
Ο Παναγιώτης ήταν στις Ειδικές Δυνάμεις βατραχάνθρωπος. Ηταν ένα εξαιρετικό παιδί. Είχε μάλιστα πάει εθελοντικά στο Αφγανιστάν, σώζοντας 28 Ιταλούς μέσα σε στρατόπεδο. Οταν σκοτώθηκε ο γιος μου ήρθε στο σπίτι ο πρόξενος της Ιταλίας και μου έφερε τα μετάλλιά του. Ο γιος μου σκοτώθηκε την ημέρα των γενεθλίων του, όπου θα έκλεινε τα 29 του χρόνια, το 2007. Ο Παναγιώτης μου σκοτώθηκε στη Μυτιλήνη. Ηταν εκτός υπηρεσίας και μου είπαν πως έχασε τη ζωή του σε τροχαίο με τη μηχανή του. Η μηχανή του όμως δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά. Ο Παναγιώτης μου είχε αποκεφαλιστεί και το υπόλοιπο σώμα του βρέθηκε μισό χιλιόμετρο μακριά. Ακόμη και σήμερα πιστεύω ότι δεν ήταν δυστύχημα, αλλά δολοφονία…
Και μετά τον θάνατο του Παναγιώτη μένετε μόνη σας με τον μικρό γιο σας, τον Χριστόφορο…
Ναι, ο γιος μου ο Χριστόφορος, που σήμερα είναι 35 ετών, γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και νοητική υστέρηση από λάθη των γιατρών κατά τη γέννα. Και εκτός από αυτό, αρρώστησα κι εγώ και έμεινα παράλυτη. Ολοι είμαστε δυνάμει ανάπηροι. Ηταν μια συνηθισμένη ημέρα για εμένα. Το πρωί ήμουν στην Αθήνα και είχα πάει για κάποιες δουλειές. Μπήκα στο καράβι για να επιστρέψω στη Σαλαμίνα, εκεί κάποιος επιβάτης φτερνίστηκε επάνω μου και με κόλλησε μια ίωση. Το ίδιο βράδυ ήμουν χάλια, με υψηλό πυρετό, βήχα και συνάχι. Πήγα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου μου έκαναν παρακέντηση στη σπονδυλική μου στήλη, καθώς μου έλεγαν ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Από εκεί έφυγα σε αναπηρικό καροτσάκι… Πιστεύω ότι εκεί έγινε η μεγάλη ζημιά, ότι συνέβη κάποιο λάθος στην παρακέντηση. Η παράλυση μου ήρθε σταδιακά και πλέον περπατάω μόνο μέσα στο σπίτι σε πολύ μικρές αποστάσεις. Από μια ίωση έμεινα παράλυτη… Κινούμαι με αναπηρικό καροτσάκι.
Πού βρίσκετε τη δύναμη έπειτα από όλα αυτά να στέκεστε ακόμη τόσο δυνατή;
Τη δύναμή μου την αντλώ από τον Χριστόφορο. Για αυτόν ζω και αναπνέω… Εχω ψάξει και έχω επισκεφτεί προσωπικά όλα τα ιδρύματα της χώρας για ΑμεΑ και είναι όλα σε κακά χάλια! Τρέμω στην ιδέα πού θα αφήσω τον γιο μου εάν πάθω κάτι και δεν μπορώ να τον συντηρώ. Ο Χριστόφορός μου είναι η ανάσα μου και η ίδια μου η ζωή!
Για να αλλάξουμε κλίμα και να πάμε στο αισιόδοξο κομμάτι. Συνεχίζεται και ζωγραφίζετε και σε πολλά έργα σας είναι ο γιος σας, ο Παναγιώτης…
Οταν φέρανε το παιδί μου στην εκκλησία, επάνω στο φέρετρό του φώναξα και με άκουσε όλη η εκκλησία, «εγώ θα σε αφήσω αθάνατο!». Από τότε μέσα από τα έργα μου θέλω να τιμώ τη μνήμη μου γιου μου. Ιδρυσα μάλιστα και εικαστική ομάδα στη Σαλαμίνα.
Τι μηνύματα θέλετε να δώσετε στους αναγνώστες της «Espresso»;
Αυτό που μου λένε στον δρόμο, το «Ρίτσα, δεν το βάζεις κάτω», με ενοχλεί αφάνταστα. Χαμογελάω και λέω «ναι, έχετε δίκιο, δεν το βάζω κάτω». Πώς δηλαδή μπορώ να τα παρατήσω μεγαλώνοντας ένα παιδί με ειδικές ανάγκες; Με τη δύναμη του Θεού στέκομαι στα πόδια μου και, όχι, δεν πρόκειται ποτέ να το βάλω κάτω για τον Χριστόφορό μου!