Η Μαρία Νούλια είναι μία από τις μητέρες που είδαν τα παιδί τους να αργοσβήνουν από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Μαζί όμως με το αγγελούδι της τον Λάμπρο η Μαρία έδωσε τη μάχη και την κέρδισε! Από τη μέρα που το παιδί της έγινε καλά, τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της έδωσαν έναν όρκο: να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες έτσι ώστε να γίνουν δότες μυελού των οστών για να σώζονται τα αγγελούδια που τόσο έχουν ανάγκη τη μεταμόσχευση.
Σε αυτή της την προσπάθεια είμαι στο πλευρό της και θα είμαι όσο θα ζω! Σας παρακαλώ να διαβάσετε την ιστορία του μικρού της ήρωα και, αν έχετε την καλοσύνη, να ενισχύσετε αυτή την προσπάθεια με το να γίνετε δότες μυελού των οστών! Δεν κοστίζει τίποτα και δεν πονάει, σώζει όμως μικρά παιδιά από τη θανατηφόρα μάστιγα. Η ίδια, μέσα από μια συγκλονιστική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και μια εξομολόγηση καρδιάς, μοιράζεται όλα όσα βίωσε, μιλώντας για «εκείνο το διαφορετικό πρωινό», θέλοντας έτσι να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές όλων μας.
Κι όμως δεν ήταν ιωσούλα…
«Ηταν εκείνο το πρωινό που ξημέρωσε και δεν έμοιαζε διόλου με τα προηγούμενα… Εκείνα που μοιάζουν φυσιολογικά. Εκείνα που σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεις το παιδί για το σχολείο, του φτιάχνεις την τσάντα του και του δίνεις ένα μεγάλο φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά για καλήμερα! Και μετά πηγαίνεις στη δουλειά σου γεμάτος ενέργεια από αυτό το φιλί και αυτή την αγκαλιά…
Εκείνο το πρωινό ο μικρός μου Λάμπρος, σε ηλικία τεσσάρων ετών, σηκώθηκε αδύναμος, ωχρός, με δέκατα. Κάποιος θα έλεγε πως ίσως είναι μια ιωσούλα… Η μάνα όμως έχει πάντα εκείνο το περίεργο συναίσθημα ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει…Ενστικτολέγεται. Μια εξέταση αίματος μας έστειλε στο “Αγία Σοφία” τότε, στο ΤΑΟ. Αναρωτήθηκα ποια κλινική είναι αυτή. Και γιατί τρέχουν όλοι έτσι; Πόσο σοβαρό είναι; Κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια γεμάτη ανασφάλεια και φόβο για το αύριο. “Ηρέμησε”, μου λέει, “στην κατάστασή σου πρέπει να είσαι ήρεμη”. Ημουν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας. Είδα όμως στα μάτια του τον ίδιο φόβο με το δικό μου. Τμήμα Αιματολογίας Ογκολογίας… Ρίγος…
Ταλαιπωρημένα αγγελούδια
Την ώρα που περπατάγαμε στον διάδρομο, αντίκρισα αγγελούδια χωρίς μαλάκια, ωχρά, ταλαιπωρημένα, αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο στα προσωπάκια τους… Εκείνη ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως κάτι πολύ άσχημο συμβαίνει…. Η διάγνωση του Λάμπρου μου ήταν οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία υψηλού κινδύνου. “Το παιδί σας, κυρία Νούλια, είναι πολύ σοβαρά… θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας… θα φτάσουμε στη μεταμόσχευση μυελού των οστών! Αρχίζουμε άμεσα χημειοθεραπείες, δυνατές και έντονες, για να ρίξουμε τη νόσο σε ύφεση. Πρέπει να βρούμε και εθελοντή δοτή συμβατό με το παιδί και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε” ήταν τα λόγια του θεράποντα ιατρού.
Πόσες άγνωστες λέξεις; Θα αντέξει το παιδί μου; Θα τα καταφέρει; Κανείς δεν ήξερε να μου πει. “Παναγιά μου, σε παρακαλώ, βοήθησέ μας… βοήθησε το αγγελούδι μας… και όλα αυτά τα αγγελούδια!” Ετσι ξημέρωσε εκείνο το πρωινό… διαφορετικό… Ο Λάμπρος μου έδωσε έναν μεγάλο αγώνα και τον κέρδισε! Πάλεψε με αξιοπρέπεια, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Ισως ήταν και πιο ώριμος απ όλους μας. Αρχισε τις χημειοθεραπείες του με όλες τις παρενέργειες που θα μπορούσαν να του τύχουν.
Το γεγονός ότι έχασε τα μαλλάκια του ήταν η ηπιότερη. Εδωσε μεγάλη μάχη να αντέξει τους πόνους, τις αλλεργικές αντιδράσεις στα φάρμακα, τις παρακεντήσεις στο μυελό των οστών κάθε μήνα! Επρεπε όμως, έπρεπε να αντέξει να φτάσουμε στη μεταμόσχευση! Μπήκε στην παγκόσμια λίστα για εύρεση δότη μυελού των οστών. Δυστυχώς εγώ και ο σύζυγός μου, όπως όλοι οι γονείς, είμαστε συμβατοί με τα παιδιά μας στο 50%. Βρέθηκαν πέντε άνθρωποι από την παγκόσμια λίστα. Ένας Αμερικανός, ένας Γερμανός, ένας Αγγλος, ένας Ισραηλινός και ένας Κύπριος.
Στο μεσοδιάστημα έφερα στον κόσμο την κόρη μου. Ελπίζαμε να είναι συμβατή με τον αδερφό της και να πάρουμε μόσχευμα από το μωρό. Επίσης σπάνιο να είναι δύο αδέρφια συμβατά μεταξύ τους… Χριστέ μου, πόσα πράγματα δεν ήξερα… Από τους πέντε αυτούς ανθρώπους τελικά ο πιο συμβατός με τον Λάμπρο μου ήταν ο Κύπριος, σε ποσοστό 85%.
Γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιον που να ζει στην Ελλάδα; αναρωτήθηκα. Η απάντηση ήρθε άμεσα από τους γιατρούς. Ο Ελληνας δεν έχει ακόμα αποδεχτεί τον εθελοντισμό μυελού των οστών, φοβάται πως θα πονέσει ή βάζει με τον νου του χίλια δυο άσχημα πράγματα ότι θα του συμβούν. Δεν έχει τη σωστή ενημέρωση. Ετσι, ειδοποιήθηκε ο Κύπριος δότης.
Αγχώθηκα μην τυχόν μετανιώσει τελευταία στιγμή και κάνει πίσω! Ο Λάμπρος μου δεν είχε περιθώρια αναμονής. Ηταν αυτή η μία ευκαιρία! Ο δότης μας λοιπόν με χαρά έδωσε μυελό των οστών! Κάναμε τη μεταμόσχευση μυελού των οστών το καλοκαίρι το 2008. Το παιδί μου σώθηκε! Ξεπέρασε και όλες τις παρενέργειες της μεταμόσχευσης! Δέχτηκε το μόσχευμα!
Τα λόγια χαράς του γιατρού
Επειτα από πέντε χρόνια ήρθε και η επιβράβευση! “Μπράβο, Λάμπρο! Το νίκησες το θηρίο! Ολα τελείωσαν! Δεν χρειάζεται να σε βλέπουμε τόσο συχνά πια… παρά μια φορά τον χρόνο για τυπικό έλεγχο. Να περνάς να μας χαιρετάς” ήταν τα λόγια του γιατρού. Πόση ευτυχία! Ο Λάμπρος είχε ξεπεράσει τα πάντα και θα μπορούσε να έχει μια φυσιολογική ζωή τώρα πια. Και στη νίκη αυτή είχε σύμμαχο έναν ξένο άνθρωπο! Πόσο τον ευχαριστώ…πόσο μικρή λέξη ακούγεται το “ευχαριστώ” μπροστά σε όλο αυτό που έκανε για το παιδί μου αυτός ο “ξένος”… Από τότε η οικογένειά μου αποφάσισε πως δεν θα ξεχάσουμε τον αγώνα ζωής που έδωσε ο Λάμπρος μας. Θα βάζουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην προσπάθεια ενημέρωσης εθελοντών δοτών μυελού των οστών!
Είναι μια απλή διαδικασία που σώζει ζωές! Λίγο σάλιο σε μια μπατονέτα και, αν υπάρχει συμβατότητα, δίνουμε αίμα με παρόμοια διαδικασία αυτής των αιμοπεταλίων. Γινόμαστε συνειδητά δότες! Δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, σε παιδιά, αλλά και σε συνανθρώπους μας που τη χρειάζονται!»