H συγκλονιστική καταγγελία που αναδεικνύει σήμερα η στήλη μας, της κυρίας Ολγας Στραβολαίμου, μητέρας ενός 6χρονου αγοριού, του Αγγελου, που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, έρχεται να αναδείξει όσα απίστευτα και όμως ελληνικά συμβαίνουν στον τομέα της ιδιωτικής παράλληλης στήριξης ειδικών εκπαιδευτών που καθημερινά συνοδεύουν παιδιά ΑμεΑ σε δημόσιο σχολείο, με το κόστος να πέφτει (και αυτό) στις πλάτες των γονιών!
«Ο Αγγελος πηγαίνει στην α’ δημοτικού σε τυπικό σχολείο με ιδιωτική παράλληλη ή, όπως λέει το σχολείο, με ειδικό βοηθό. Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα αν έχεις την ατυχία ή καλύτερα την ευλογία να γεννηθείς με κάποια διαταραχή, ατύχησες. Ο μικρούλης μου για να φοιτήσει στο σχολείο έχει ιδιωτική παράλληλη, καθώς στα ΚΕΔΑΣΥ μας έδωσαν γνωμάτευση για ειδικό σχολείο.
Ομως εμείς οι γονείς του πιστεύουμε πως θα πρέπει επιτέλους να εφαρμοστεί και στη χώρα μας η συμπερίληψη και να διδαχθεί η αποδοχή στο διαφορετικό και μέσα στο σχολείο, που αποτελεί την πρώτη κοινωνία για τα παιδιά» λέει στην «Espresso» η κυρία Στραβολαίμου και συνεχίζει: «Αυτό που όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε είναι πως τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μια νευροτυπική κοινωνία και όχι σε αυτιστική κοινωνία. Οφείλουμε λοιπόν να μάθουμε να συνυπάρχουμε, για όλους τους παραπάνω λόγους και για πολλούς άλλους, όπως η εξέλιξη του παιδιού, το δικαίωμα στην παιδεία, η ανάπτυξη δεξιοτήτων και η κοινωνικοποίηση του! Ετσι επιλέξαμε το τυπικό σχολείο με ιδιωτική παράλληλη.
Η οικονομική επιβάρυνση
Ιδιωτική παράλληλη σημαίνει πως επιβαρύνεται ο γονέας το κόστος του ειδικού εκπαιδευτή που καθημερινά συνοδεύει το παιδί του στο σχολείο, στο δημόσιο σχολείο!» αποσαφηνίζει η μητέρα του μικρού Αγγελου! Από εδώ όμως και μετά αρχίζουν, όπως καταγγέλλει, όλα τα προβλήματα! «Πολλά σχολεία δεν είναι έτοιμα και δεν θέλουν να συνεργαστούν ούτε με τον γονέα αλλά ούτε με το άτομο που στελεχώνει το παιδί» μας λέει και συνεχίζει: «Υπάρχει ένας νόμος του υπουργείου Παιδείας που πρέπει να αλλάξει άμεσα. Ο νόμος αυτός λέει ότι ναι μεν ο γονέας έχει δικαίωμα να πάει το παιδί σε τυπικό σχολείο με ειδικό βοηθό μη διορισμένο από το κράτος, αλλά ο ίδιος νόμος δίνει το δικαίωμα στο σχολείο, μέσω του συλλόγου διδασκόντων, να μη δεχθεί τον ειδικό βοηθό. Και τότε τι κάνουμε; Κανείς δεν μπορεί να μας δώσει απάντηση.
Ετσι, μια ωραία ημέρα και επειδή σαν γονείς αποφασίσαμε να λήξουμε τη συνεργασία μας με την κοπέλα που συνεργαζόμαστε και να βρούμε άλλο άτομο, καθώς υπήρχαν προβλήματα στη συνεργασία μας, το σχολείο ξεκίνησε έναν πόλεμο με θύμα το παιδί μας. Αποφάσισε, λοιπόν, η διεύθυνση του σχολείου να σταματήσει την ιδιωτική παράλληλη, ισχυριζόμενη ότι δεν θέλει στον χώρο του σχολείου ιδιωτική παράλληλη, ενώ μέχρι τότε δεν είχαν πρόβλημα.
Η απόφαση του ΚΕΔΑΣΥ
Ως επιχείρημα έθεσαν την απόφαση του ΚΕΔΑΣΥ για ειδικό σχολείο και ότι το παιδί κατά τη γνώμη τους δεν έχει καμία εξέλιξη από τον Σεπτέμβριο που ξεκίνησε η σχολική χρονιά, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Ο μικρός εξελίσσεται και σε γνωστικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό.
Υστερα απ’ αυτή την απόφαση το παιδί έμεινε εκτός σχολείου τρεις βδομάδες. Επειτα από καταγγελίες και ενημέρωση όλων των θεσμικών οργάνων για το συγκεκριμένο περιστατικό αλλά και καθημερινό τρέξιμο με εμάς τους γονείς (να μην μπορούμε να εργαστούμε, να έχουμε υποστεί ηθική, ψυχολογική και οικονομική βλάβη κλ.π.) το σχολείο αποφάσισε να πάρει πίσω την αρχική του απόφαση και να βάλει πάλι ιδιωτική παράλληλη στον χώρο του, με όρους όμως και προδιαγραφές που εκείνοι όρισαν και που δεν πιστεύω πως ορίζονται από το υπουργείο Παιδείας.
Πάλι μπήκαμε σε ταλαιπωρία να πρέπει να βρούμε άτομο που να πληρεί τα στάνταρ τους. Και, ναι, το παιδί πήγε τελικά σχολείο ύστερα από τρεις βδομάδες, αλλά οι επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεσή του είναι πια τεράστιες. Ενώ ήταν ένα παιδί συνεργάσιμο, ήσυχο και υπάκουο, πλέον δεν συνεργάζεται και έχει ξεσπάσματα θυμού όταν είναι στον χώρο του σχολείου. Το παιδί κατάλαβε ότι δεν το αποδέχονται και το απαξιώνουν, βγήκε από την καθημερινή του ρουτίνα και φυσικά αντιδράει. Εμείς σαν γονείς τρέχουμε και δεν φτάνουμε!
Εχω παραμελήσει την εργασία μου, είμαι συνέχεια με άδειες για να είμαι κοντά στο παιδί και στο σχολείο, και είμαι ακόμα μία μητέρα που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της, επειδή κάθε διδάσκαλος μπορεί να μου κουνάει το δάχτυλο, λες και είμαι μικρό παιδί. Λες και είναι αυτός ο ρόλος του, λες και ξέχασαν όλοι πως κανένας από εμάς δεν διάλεξε να υποφέρει το παιδί του και πως το σχολικό περιβάλλον είναι ο πρώτος κοινωνικός προσανατολισμός των παιδιών, όλων των παιδιών» λέει η μητέρα του Αγγελου περιγράφοντας τον γολγοθά τους! Μάλιστα τονίζει πως δεν υπάρχει κανένας κρατικός φορέας να τους στηρίξει, ούτε οικονομικά αλλά ούτε ψυχικά!
«Είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2024 να θέλουν να “γκετοποιήσουν” τη διαφορετικότητα; Πληρώνουμε για τα αυτονόητα για τη στήριξη του παιδιού μας στην Παιδεία, ενώ θα έπρεπε όλα να είναι κρατικά! Με σε όλα αυτά ελεγχόμαστε από κάθε διδάσκαλο ο οποίος επιλεκτικά ξεχνά πως τον μισθό του τον πληρώνει ο γονέας φορολογούμενος! Ο δε θεραπευτής που θα επιλέξουμε πρωτίστως πρέπει να κρίνεται για την ικανότητα επικοινωνίας του και αλληλεπίδρασης με το παιδί, και όχι μόνο από όλα όσα το υπουργείο έχει ορίσει, εφόσον χρειαζόμαστε από πέρυσι 320% περισσότερες παράλληλες στηρίξεις στα σχολεία και, όπως είναι φυσικό, είναι αδύνατο να βρεθούν!
Επιτέλους, κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και να αναλάβει αυτό το έργο. Να αναλάβει τα συμπεριλάβει όλα τα παιδιά σε ένα σχολικό πλαίσιο, να διδάξει την αποδοχή και να εκπαιδεύσει τους παιδαγωγούς, να τους κάνει επιμορφωτικά σεμινάρια να διδαχθούν τη διαφορετικότητα, γιατί τα πτυχία δίχως την εμπειρία δεν είναι αρκετά. Το σχολικό πλαίσιο της χώρας μας βρίσκεται, δυστυχώς, σε πολύ χαμηλά επίπεδα, γιατί πολύ απλά κανένας δεν ενδιαφέρεται υπεύθυνα, με ευαισθησία και όραμα για τη λεγόμενη από όλους ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ αλλά και για την ΑΠΟΔΟΧΗ των παιδιών μας. Αν ενδιαφέρονταν οι διδάσκαλοι αληθινά, δεν θα ήταν αναγκαία η καταγγελία από μέρους των γονέων για να δεχτούν τα παιδιά στα σχολεία, θα τα είχαν αγκαλιάσει από την αρχή, όπως όφειλαν. Τα αποτελέσματα της μη αποδοχής των διαφορετικών παιδιών από τους διδασκάλους τα βιώνουν καθημερινά χιλιάδες γονείς… Αλλά, δυστυχώς, τα βιώνουν και τα παιδιά.
ΥΓ.: Οι διδάσκαλοι εξετάζονται από ψυχιάτρους -και μάλιστα ενδελεχώς- για το αν είναι ικανοί να διδάσκουν; Οι γονείς δεν θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν ψυχιατρική αξιολόγηση για διδάσκαλο ο οποίος έχει διαταραγμένη συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά;»