Εννέα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον πρώτο επίσημο εορτασμό του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη. Ηταν Ιανουάριος του 2015, όταν η μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενέκρινε την εγγραφή του γέροντα στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αποφασίστηκε να τιμάται στις 12 Ιουλίου, ημέρα της κοίμησής του. Ωστόσο, ο γέροντας Παΐσιος είχε αναγνωριστεί ως Αγιος στις καρδιές των πιστών αρκετά χρόνια πριν, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον θεωρούσαν Αγιο ακόμα και όσο ήταν εν ζωή.
Πιστοί μαρτυρούσαν τα θαύματά του διαρκώς. Τον «έβλεπαν» να τους σώζει από κάποιο τροχαίο ή να στέκεται δίπλα τους σε κάποιο νοσοκομείο, γι’ αυτό και στον τάφο του καθημερινά συγκεντρώνονται εκατοντάδες ασθενείς, πονεμένοι και θλιμμένοι και την ημέρα της εορτής του οι προσκυνητές είναι χιλιάδες, που περιμένουν καρτερικά και αγόγγυστα πολλές ώρες για να προσκυνήσουν. Ενας παλιός Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, θεωρούσε αρκετά χρόνια πριν τον Γέροντα Παΐσιο Αγιο, γι’ αυτό και σχεδόν έναν χρόνο πριν από την αγιοκατάταξή του είχε ετοιμάσει την ακολουθία του Αγίου, η οποία πέρασε από έγκριση της Συνοδικής Επιτροπής επί της Θείας Λατρείας και του Ποιμαντικού Εργου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
«Γνώρισα τον Αγιο Παΐσιο όταν ήμουν 20 ετών, λαϊκός ακόμη, τον είχα επισκεφθεί στο Αγιον Ορος» περιγράφει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο Μητροπολίτης Εδέσσης και τονίζει: «Μας μιλούσε συχνά για την ιεροσύνη και μου είχε πει ότι θα γίνω κληρικός. Πολλές φορές, όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες και είχα ενδοιασμούς σε διάφορες σοβαρές αποφάσεις, με συμβούλευε, ώστε να ακολουθήσω τον σωστό δρόμο». Αναφερόμενος στο γεγονός ότι είχε συγγράψει την ακολουθία του Αγίου πολύ πριν από την αγιοκατάταξή του, ο Μητροπολίτης Εδέσσης ανέφερε: «Στη συνείδησή μου είχα καταλήξει ότι πρόκειται περί Αγίου. Αισθάνθηκα, λοιπόν, την ανάγκη να συμβάλω κι εγώ στην προβολή του».
Nωπές αναμνήσεις
Ο Μητροπολίτης Εδέσσης θεωρεί πως «πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη μας σε ποιον αιώνα έζησε. Ο Θεός, για να στηρίξει τους ανθρώπους στον 20ό αιώνα, που είναι αιώνας της ανακατατάξεως, της αθεΐας και της απληστίας, μας έκανε τη μεγάλη χάρη να αναδείξει Αγίους όπως τον γέροντα Παϊσιο, οι μαρτυρίες της αγιότητος του οποίου είναι σημερινές και οι αναμνήσεις νωπές».
Να θυμίσουμε ότι η εισήγηση που κατατέθηκε από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την αγιοκατάταξη είχε ετοιμαστεί από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεο, ο οποίος, μεταξύ άλλων, είχε αναφέρει τότε, στις αρχές του 2015, στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ότι ο γέροντας σεβόταν την Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ήταν αδιαμφισβήτητα άνθρωπος σεμνός και ταπεινός. Επίσης, θεωρούσε ότι ο γέροντας Παΐσιος είναι ζωντανή θεολογία και διδάσκει όλους τους χριστιανούς «τον απλανή τρόπο του θεολογείν», το πώς ζούμε αληθινά στην Εκκλησία και πώς να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους μέχρι θανάτου, αδιακρίτως φύλου και φυλής. Εξέφραζε, μάλιστα, την πεποίθηση ότι με την αγιοκατάταξη του γέροντα Παϊσίου θα ωφεληθεί το πλήρωμα της Εκκλησίας, αφού υπήρξε, όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, αληθινό πρότυπο ορθόδοξου μοναχού και σεβόταν τις παραδόσεις και τους θεσμούς της Εκκλησίας, ενώ πολεμούσε τον εκκοσμικευμένο μοναχισμό. Προσευχόταν αδιαλείπτως για ζωντανούς και κεκοιμημένους, για ολόκληρη την κτίση, και αυτό το έκανε εν κρυπτώ.
Ναοί, παρεκκλησια και εξωκλήσια χτίζονται συνεχώς στο όνομα του Αγίου
Oλα αυτά τα χρόνια οι πιστοί δείχνουν αμέριστη αγάπη και τιμή προς το πρόσωπο του Αγίου. Ιεροί ναοί, προσκυνήματα, παρεκκλήσια και ξωκλήσια χτίζονται συνεχώς στο όνομά του. Κάποιες από τις ενορίες που έχουν παρεκκλήσια αφιερωμένα στον Οσιο είναι ο Ιερός Ναός Υψώσεως Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού Χολαργού, αλλά και του Αγίου Γεωργίου Παπάγου, ενώ το 2022 ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος εγκαινίασε έναν επιβλητικό περίλαμπρο ναό του Αγίου στην πόλη των Ιωαννίνων. Ακόμα, μέσα σ’ ένα πευκόφυτο περιβάλλον, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, στους πρόποδες του Κιθαιρώνα είναι ακόμα ένας ιερός ναός του Αγίου. Συγκεκριμένα, βρίσκεται στο 47ο χιλιόμετρο της παλαιάς εθνικής οδού Αθηνών – Θηβών στην Οινόη Αττικής, δίπλα από τη Γυναικεία Ιερά Μονή Αγίων Νηπίων.
Η δενδροκκλησιά στην Αγία Βαρβάρα και οι ουρές πιστών για προσκύνημα στον τάφο του
Ακόμα ένα σημείο αναφοράς στην πόλη του Αγίου είναι η Δενδροκκλησιά του. Είκοσι δύο χιλιόμετρα βόρεια της Κόνιτσας, στο χωριό Αγία Βαρβάρα, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο προς τον Αμάραντο, βρίσκεται ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Αγιο, μέσα σε ένα δέντρο. Σημείο κατάνυξης, απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης.
Οπως μαρτυρεί η τοπική παράδοση, ο Αγιος κατά τα νεανικά του χρόνια περνούσε από την εν λόγω περιοχή πηγαίνοντας στο χωριό Αμάραντος για να εκτελέσει ξυλουργικές εργασίες και επισκευές σε διάφορα σπίτια της ευρύτερης περιοχής. Ισως εκεί να είχε σταματήσει για να ξαποστάσει, να αναλογιστεί, να βρει τα πατήματά του και να αφουγκραστεί την πνευματική κλήση. Οι κάτοικοι με προσωπικό κόπο και προσπάθεια αποφάσισαν να συντηρήσουν το εν λόγω δέντρο, γι’ αυτό και εσωτερικά το θωράκισαν με πέτρα μετατρέποντάς το σε Δενδροκκλησιά. Εξωτερικά υπάρχει μια μικρή καμπάνα και στο εσωτερικό του υπάρχουν ένα καντήλι, εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και του Αγίου, καθώς και μία εσοχή όπου ο επισκέπτης μπορεί να ανάψει κερί. Εξάλλου, εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η εικόνα του είναι γεμάτη τάματα των προσκυνητών.
Σημαντικό -ίσως και το σημαντικότερο- προσκύνημα αποτελεί ο τάφος του Αγίου, όπου κάθε χρόνο την ημέρα της εορτής του, 12 Ιουλίου, οι πιστοί σχηματίζουν ουρά χιλιομέτρων και υπομένουν καρτερικά να ασπαστούν και να προσευχηθούν. O τάφος του Αγίου βρίσκεται μέσα στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης εκεί, όπου ο Αγιος έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Το σπίτι όπου ο Αγιος έλαβε την απόφαση να γίνει μοναχός
Ο Αγιος τιμάται ιδιαίτερα και στη γενέτειρά του, την Κόνιτσα. Εκεί βρίσκεται το πατρικό του σπίτι, όπου φυλάσσονται και εκτίθενται διάφορα προσωπικά αντικείμενα. Σε αυτόν τον τόπο ο μικρός Αρσένιος -όπως ήταν το κοσμικό όνομα του Αγίου- έκανε τα πρώτα του βήματα, έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια και απέκτησε τους πρώτους του φίλους.
Εκεί ήταν όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα και την τέχνη του ξυλουργού, αλλά κι εκεί προσευχήθηκε κι έλαβε την απόφαση να γίνει μοναχός. Ανεβαίνοντας τα πετρόχτιστα σκαλιά της οικίας, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δίφυλλη επιβλητική ξύλινη πόρτα, ακριβώς δίπλα από την οποία υπάρχει η εικόνα του Αγίου, που φαίνεται να κοιτά όλο το χωριό και να ευλογεί τον τόπο του, τον τόπο που αγάπησε και που ποτέ δεν λησμόνησε.
Σε κάθε γωνιά του σπιτιού υπάρχουν φωτισμένες προθήκες, όπου φυλάσσονται προσωπικά αντικείμενα και φωτογραφίες τόσο του γέροντα όσο και της οικογένειάς του. Το γιλέκο από τη φορεσιά του πατέρα του Αγίου, το ρολόι του, καθώς και το δαχτυλίδι γάμου του πατέρα του, αλλά και μία φανέλα και κάλτσες του ίδιου του Αγίου εκτίθενται ευλαβικά. Επιπλέον, διάφορα βιβλία που έγραψε ο ίδιος, αλλά και πολλές εικόνες.
