Ο 37χρονος γιος του Δημήτρη Κολλάτου, Αλέξανδρος μιλάει για τον αυτιστικό αδελφό του και τη φυγή του στη Γαλλία
Οταν το 1988 βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τον πρώτο του δύσκολο ρόλο, υποδυόμενος ένα αυτιστικό αγόρι, το καταχάρηκε. Ηταν μόλις 10 χρόνων. Σε εκείνη την αυτοβιογραφική ταινία του πατέρα του Δημήτρη Κολλάτου με τίτλο «Η ζωή με τον Αλκη», ο Αλέξανδρος Κολλάτος υποδυόταν τον μεγάλο του αδελφό.
Το αγόρι με τις ειδικές ικανότητες. Ηταν μία ταινία βγαλμένη από τη ζωή, καθώς ο 37χρονος σήμερα ηθοποιός έμαθε να ζει και να απολαμβάνει κάθε στιγμή με τον αυτιστικό αδελφό του. Και μέσω της ερμηνείας του επιθυμία του ήταν να περάσει μηνύματα προς όλες τις οικογένειες που μεγαλώνουν ένα παιδί με ειδικές ικανότητες.
Είκοσι επτά χρόνια αργότερα ο Αλέξανδρος Κολλάτος, το μικρό αγόρι της ταινίας, έφυγε οργισμένος από την Ελλάδα και πλέον ζει μόνιμα στο Παρίσι. Είναι καθηγητής, μπαμπάς, ηθοποιός και σκηνοθέτης, και παραμένει ένας στοργικός αδελφός του «αγοριού της βροχής», τον οποίο λατρεύει.
Τρυφερότητα
Η Γαλλία είναι η δεύτερη πατρίδα του. Εκεί γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Γιος -όπως και ο Αλκης- του «επαναστάτη» σκηνοθέτη και συγγραφέα Δημήτρη Κολλάτου και της Γαλλίδας ηθοποιού Αρλέτ Μπομάν. Ο Αλκης είναι μεγαλύτερος σε 
ηλικία, ένα γλυκύτατο αγόρι που γεννήθηκε αυτιστικό και μέχρι σήμερα εισπράττει τόση αγάπη, τρυφερότητα και στοργή από όλη την οικογένεια που μπορεί, όπως λέει, να είναι και το πιο ευτυχισμένο παιδί του κόσμου.
Λίγο προτού κλείσει τα δέκα του χρόνια ο Αλέξανδρος θυμάται έντονα πως στο σπίτι τους μπαινόβγαιναν σημαντικές φυσιογνωμίες της τέχνης. Συγγραφείς, λόγιοι αλλά και δημοφιλείς ηθοποιοί της εποχής που συζητούσαν ατελείωτες ώρες στο σαλόνι, με τον ίδιο λιλιπούτειο θεατή. Του άρεσε να ακούει και να μαθαίνει. Μεγάλωνε παίζοντας κρυφτό σε πλατό και θεατρικά καμαρίνια. Και τότε πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός.
«Εζησα την ερμηνεία μου αυτή όχι ως καλλιτεχνική επιτυχία και μόνο, αλλά σαν μια ελπίδα και παρηγοριά για πολλούς γονείς, αδέλφια, συγγενείς ανθρώπων που είχαν στο περιβάλλον τους ένα ειδικό άτομο. Για πολλά χρόνια και σε κάθε προβολή της ταινίας μάς έπαιρναν στο σπίτι τηλέφωνο ή μας έστελναν γράμματα να μας ευχαριστήσουν. Δεν είχα καμιά αλλαγή στον χαρακτήρα μου, ούτε η δημοσιότητα της εποχής επηρέασε την καθημερινότητά μου. Την απόφαση ωστόσο να γίνω ηθοποιός την είχα πάρει από νωρίς. Και όταν μεγαλώνεις σε μια καλλιτεχνική οικογένεια και έχεις βιώσει από μικρός τις δυσκολίες, 
στέκεσαι πάντα σεμνός και ταπεινός απέναντι στο θέατρο και στον κινηματογράφο» εξομολογείται ο Αλέξανδρος στην «Espresso».
Στην Αίγινα
Ο Αλκης σήμερα είναι ολόκληρος άνδρας. Εγινε 40 χρόνων. Μένει στην Αίγινα, σε μια μικρή μονάδα που φροντίζει άτομα με αυτισμό. Το καλοκαίρι ζει με την οικογένεια στο κτήμα τους που βρίσκεται στο ίδιο νησί, όπου συχνά φιλοξενείται ο Σπύρος Φωκάς, καλός φίλος του Δημήτρη Κολλάτου, και κάθε καλοκαίρι βλέπει και τον ανιψιό του τον Δημήτρη. «Δίπλα στον αδελφό μου έμαθα ότι η ψυχική υγεία είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Δεν ξέρω τι έμαθε εκείνος από μένα και φοβάμαι πως δεν θα το μάθω ποτέ. 
Οταν είμαστε μαζί χορεύουμε, διασκεδάζουμε, είναι μέλος της παρέας μας. Περνάμε πολύ όμορφα. Είναι πολύ εντυπωσιακός ο Αλκης με τη συμπεριφορά ενός 8χρονου παιδιού σε σώμα 40άρη. Ελπίζω και νομίζω ότι καταλαβαίνει ότι τον αγαπώ πολύ και ας με στενοχωρεί πάντα το ότι δεν είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα» λέει με συγκίνηση.
Από όλους τους ρόλους όμως ο Αλέξανδρος απολαμβάνει περισσότερο εκείνον του μπαμπά. Εχει έναν γιο, τον Δημήτρη, που του μοιάζει εκπληκτικά. Μητέρα του είναι η Δήμητρα Χαριτοπούλου, ηθοποιός με πολύ ταλέντο. Γνωρίστηκαν σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου και ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος. Συμμετείχε μάλιστα στην τελευταία παράστασή του στο Παρίσι «Ζήτω η κρίση». «Είναι μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός και εύχομαι να συνεργαστούμε ξανά πολύ σύντομα». Νιώθουν ιδιαίτερα περήφανοι που ο μοναχογιός τους έχει κληρονομήσει το ταλέντο τους. Ο Δημήτρης Κολλάτος junior, αν και μόλις επτά χρόνων, έχει συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο αλλά και σε κινηματογραφική ταινία.
Ταλέντο όμως αποδείχτηκε και ένας άλλος μικρός, ο 14χρονος Δημήτρης-Μάριος Κολλάτος, ο τρίτος γιος του 77χρονου σκηνοθέτη, που απέκτησε από άλλη σχέση του. Γι’ αυτόν τον όμορφο πιτσιρικά ο Αλέξανδρος εξομολογήθηκε: «Είναι ένα πολύ γλυκό παιδί και καλός αδελφός, με φιλοδοξίες ηθοποιού και έχει παίξει σε ταινίες του πατέρα μου».
Οι προκλητικοί ρόλοι και οι διθύραμβοι
Ο Αλέξανδρος το 1982 πρωταγωνίστησε στο «Ψάχνοντας την Πηνελόπη» μαζί με τον Βαγγέλη Καζάν και το 1993 στο «Κόκκινο τριαντάφυλλο σου έκοψα» με πρωταγωνίστρια τη Γαλλίδα μητέρα του Αρλέτ Μπομάν.
Σήμερα υποδύεται πιο προκλητικούς ρόλους στα θεατρικά του, όπως τον Αρχιεπίσκοπο Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο και τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
«Πέρασα μια μεγάλη περίοδο στην Ελλάδα εγκλωβισμένος σε προσχέδια ταινιών που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω. Εχασα πολύ χρόνο περιμένοντας απαντήσεις σε προτάσεις που έκανα και με απογοήτευση γύρισα στο Παρίσι, τη μητρόπολη της σύγχρονης τέχνης» μας λέει και συμπληρώνει με πικρία: «Είναι τρομερό η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, αυτοί που εκτιμάς να σου λένε συνέχεια “Καλά έκανες και έφυγες, ποτέ να μην ξαναγυρίσεις. Το καλοκαίρι μόνο”. Η Ελλάδα τελείωσε. Το έλεγαν μόνο στα παιδιά των κομμουνιστών, στον εμφύλιο, και ήταν τραγικό! Τώρα δεν υπάρχει κάποιος γονιός ή φίλος που να μην προτρέπει αυτόν που αγαπάει και έχει την ευκαιρία να φύγει».
Ετσι λοιπόν πήρε την απόφαση κι εκεί γύρισε την πρώτη του γαλλική ταινία με θέμα την οικογενειακή τραγωδία του προέδρου της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκολ και της γυναίκας του, όταν έχασαν την κόρη τους. 
Το 2002 έχει προηγηθεί το «Ο χάρος βγήκε παγανιά» με πρωταγωνιστές τον Λάκη Λαζόπουλο και την ταλαντούχα μητέρα του. «Ανεβάζω και θεατρικά έργα που στην Ελλάδα ή δεν τα θέλουν ή δεν ενδιαφέρουν. Υπάρχει κλίκα, γι’ αυτό και το σύστημα χρησιμοποιεί και στηρίζει ό,τι χειρότερο έχει η χώρα και στην πολιτική και στην τέχνη. Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε όλοι με πολλά ψέματα και κακόγουστα σίριαλ, αλλά ευτυχώς για μένα η ελληνική τηλεόραση δεν ήταν μέρος της ζωής μου. Η πολιτική σάτιρα λοιπόν είναι το θέατρο που με αφορά και με αγγίζει κυρίως».
Το «Ζήτω η κρίση», η τελευταία καυστική παράστασή του, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές σε Ελλάδα και Γαλλία. «Η παράσταση κατάφερε να συγκινήσει τον Γάλλο και ξένο θεατή. Του έδωσε να καταλάβει τι σημαίνει αληθινή κρίση και πώς τη βιώνουμε στην Ελλάδα από την εποχή του Καστελόριζου μέχρι σήμερα. Είμαι πολύ περήφανος που το κοινό αγκάλιασε το έργο και μπορέσαμε να το παρουσιάσουμε για δύο χρόνια» μας επισημαίνει.
Πολύ σύντομα, όπως μας αποκάλυψε, θα αρχίσει πρόβες σε ένα νέο έργο του με επίκεντρο, αυτήν τη φορά, το πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία και την Ευρώπη και σίγουρα με αναφορές στη χώρα μας.
Ο επαναστατικός πατέρας του και οι… αλήτες
Είναι το ίδιο εκκεντρικός δημιουργός με τον πατέρα του; «Ο πατέρας μου έχει κάνει πρωτοποριακό θέατρο, κινηματογράφο, ποίηση, λογοτεχνία. Συγκρούστηκε με τα πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά και κοινωνικά 
συμφέροντα σε άλλες εποχές που μόνο το δικό του θέατρο τολμούσε να παρουσιάσει, να καταγγείλει. Δεν έχει καμιά σχέση με την αλητεία που κατέστρεψε την Ελλάδα. Στον δρόμο ο κόσμος τον σταματάει και του λέει ακόμα πόσο δίκιο έχει που τόσα χρόνια καταγγέλλει την εξουσία και τις αδυναμίες της. Με κολάκεψε πολύ που ο πατέρας μου χρησιμοποίησε πλάνα από παράστασή μου στην ταινία “Η εκδίκηση του Διονύσου”. Ερμήνευα κείμενα του Σουρή, τον οποίο θεωρώ πολύ μεγάλο, σατιρικό συγγραφέα της εποχής του. Η πρόταση του πατέρα μου στο τέλος της ταινίας του, η φυσική εκτέλεση του Παπανδρέου, είναι επαναστατική, αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνη στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε».
Συχνάζει σε μέρη όπου κυκλοφορούν και απολαμβάνουν τους υπέροχους γαλλικούς καφέδες και τα κρουασάν οι διάσημοι Γάλλοι ηθοποιοί; «Αυτοί οι χώροι με τις καλλιτεχνικές παρέες και τις συναντήσεις δεν υπάρχουν στο Παρίσι εδώ και καιρό. Κάποιες παλιές φωτογραφίες μόνο». Και εκεί ο μύθος τέλειωσε σε μια νύχτα; «Οχι, απλώς πήρε άλλη μορφή. Το Παρίσι είναι το κέντρο του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και συγκεντρώνει τις πιο σημαντικές θεατρικές παραστάσεις του παγκόσμιου θεάτρου».
Δήμητρα Δάρδα